Justinus II

Justinus II trouwde met Sophia, de nicht van de vroegere keizerin Theodora en verkreeg daardoor (en door zijn invloed aan het hof) rechten op het keizerschap.

Op zijn sterfbed wettigde Justinianus zijn neef Justinus als zijn troonopvolger. Op de dag na de dood van de oude keizer reed hij samen met zijn vrouw Sophia naar de Hagia Sophia en het hippodroom om toegejuicht te worden door zijn onderdanen.[1] Kort na zijn troonsbestijging ontving hij een gezantschap van de Avaren en hij weigerde hen schatting te betalen zoals zijn voorganger had gedaan. De werkelijke reden hiervoor was dat de Byzantijnse staatskas leeg was door de jaren van oorlog onder Justinianus. Hij trok deze lijn ook door bij koning Khusro I. Deze daden leverde Justinus een grote populariteit op bij het volk.[2] 978 In 568 vielen de Longobarden Italië binnen, maar hij kon geen actie tegen hen ondernemen omdat zijn aandacht werd opgeëist door de Avaren die huis hielden in Dalmatië. Na een periode van drie jaar was Justinus II gedwongen een verdrag met hen te sluiten en moest hij aan hen een bedrag van 80.000 zilverstukken betalen.[2] In 571 kwamen ook de Armeniërs in opstand tegen de Sassaniden en zij vroegen aan Justinus om hulp. Een roep om hulp die hij niet kon negeren. Het jaar daarop brak de oorlog uit. Tijdens zijn bewind lieten ook de Turken voor het eerst van zich horen en veroverden zij een gebied op de Krim wat tot het rijk behoorde.[3]

Ondertussen was Justinus II in het eigen rijk begonnen met de openlijke vervolging van de monofysieten. Zij werden uit hun kerken en kloosters verdreven en de monofysitische clerus werd niet langer erkend. De vervolging van de monofysieten zou een gevolg kunnen zijn van de groeiende waanzinnigheid van de keizer. Hij had de neiging om iedereen die bij hem in de buurt kwam aan te vallen en had vaak de neiging om uit het raam te springen. Sophia nam de leiding over het rijk over en wist een bestand te sluiten met Khusro I. Onder invloed van Sophia benoemde Justinus Tiberius I Constantijn tot zijn opvolger, tot groot ongenoegen van zijn eigen familie.[3]

• James Allan Evans, art. Justin II (565-578 A.D.)., in DIR (1999).

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Justin II op Wikimedia Commons.