Jean Racine

Racine, vlug wees geworden (hij verloor zijn moeder en vader in 1641 resp. 1643), werd eerst opgevoed door zijn grootmoeder Marie Desmoulins en daarna door een tante die hem doorverwees naar le Port Royal, de wieg van het jansenisme. De jansenistische levensopvattingen van het klooster werden op strenge wijze nageleefd door de abdis, Mère Agnès de Sainte-Thècle (tante van Racine), en door zijn leermeester in het Latijn, P. Nicole.

Met het stuk Andromaque brak de gevoelige en ambitieuze 28-jarige auteur in 1667 definitief door als tragedieschrijver. Op dat ogenblik kon enkel het theater hem erkenning en waardering schenken. Charles Perrault zei erover:Cette tragédie fit le même bruit à peu près que le Cid de Pierre Corneille lorsqu'il fut présenté pour la première fois.

In 1672 werd hij verkozen tot lid van de Académie française. In 1677, na de publicatie van Phèdre, kwam hij in gewetensnood (crise de conscience). Hij herstelde de band met zijn vroegere leermeesters, de Jansenisten van de Port-Royal, trad in het huwelijk en aanvaardde, samen met Boileau, de opdracht om de (verloren gegane) Histoire du règne de Louis XIV te schrijven. In 1698 vroeg hij begraven te worden in de Port-Royal. Jean Racine stierf in 1699 en is begraven op het St. Étienne-du-Mont-kerkhof in Parijs.

Gabriel Fauré componeerde in 1865 het bekende Cantique de Jean Racine voor gemengd koor met orgel of symfonieorkest, op de tekst van een van Racines Hymnes traduites du Bréviaire romain (1688).

• Ode sur la convalescene du roi, 1663
• La renommée aux muses, 1663
• La thebaïde, ou les frères ennemis, 1664
• Alexandre le grand, 1665
• Andromaque, 1667
• Les plaideurs, 1668
• Britannicus, 1669
• Bérénice, 1670
• Bajazet, 1672
• Mithridate, 1673
• Iphigénie, 1674
• Phèdre, 1677
• Œuvres, 1679
• Esther, 1689
• Athalie, 1691

Zie de categorie Jean Racine van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.