Jean-François Vandorpe
Jean-François "Francis" Vandorpe (ook Van Dorpe gespeld) (Herzeeuw, 17 februari 1757 - Kortrijk, 29 november 1803) was een Belgische geneeskundige.
Vandorpe liep stage bij zijn grootvader, die eveneens chirurg was. Daarna ging hij naar de universiteit van Parijs, waar hij met onderscheiding de titel van Maitre en Chirurgie behaalde. In 1791 behaalde hij aan de universiteit van Douai de titel van licentiaat in de geneeskunde.
De epidemie van dysenterie die toen (1794) heerste werd het voorwerp van zijn werk Essai sur la dyssenterie épidémique qui a regné en Flandre et spécialement à Courtray, l'an 1794' (1795), waarmee hij de graad van doctor in de geneeskunde verwierf. In dit werk stelde Vandorpe een nieuwe behandeling voor, gebaseerd op vergelijkende studie van therapieën. Een geschil met afgunstige collegae werd voorgelegd aan de Parijse Academie. Deze was vol lof over het werk van Vandorpe en schaarde zich volledig aan zijn zijde.
Vandorpe was lid van de Société de Médecine de Paris en was tevens corresponderend lid van de Société de Médecine de Montpellier.
Bibliografie
- Dr.J.VAN LAERE Kortrijkse Asklepiaden Geschiedenis van de Geneeskunst in het Kortrijkse Uitg.Lannoo Tielt 1985
- Isaac DE MEYER Notice sur Jean-François Van Dorpe, médecin mort à Courtrai en 1803 Parijs, 1852.
- Isaac DE MEYER, Suite aux analectes médicaux. Esquisses biographiques des praticiens distinguées de la Ville et du Franc de Bruges, depuis 1400 jusqu'à nos jours, Brugge, 1864