Jean-Baptiste Cornez

Cornez begon als Waals militant. Hij was een volgeling van priester Jules Mahieu, en maakte zich nuttig in de 'Office de Propagande de la fédération liégeoise de la Concentration wallonne', geleid door Eugène Duchesne. Hij was ook lid van het 'Front démocratique wallon', en bekommerde zich daar om de nieuwsberichten die door te geven waren aan de buitenlandse pers. Hij werd in 1933 gemeenteraadslid in Marchienne-au-Pont, tot in 1938. Hij was ondertussen toegetreden tot de Kommunistische Partij van België en stond als eerste plaatsvervanger op de kieslijst bij de verkiezingen van 1939. In oktober 1939 werd hij uit de partij gezet omdat hij het Nazi-Sovjetpact, het zogenaamde Molotov-Ribbentroppact, had bekritiseerd.

In mei 1940 vluchtte hij naar Frankrijk en werd er een van de secretarissen van François Bovesse die benoemd was tot Hoog Commissaris voor de vluchtelingen in de Hérault. Hij bleef in Frankrijk en vestigde zich in Sète waar hij als verbindingsagent werkte in het Verzet. In september 1942 werd hij door de Gestapo gearresteerd, maar door de tussenkomst van Georges Thone weer vrijgelaten. In juli 1944 werd hij opnieuw gearresteerd en weggevoerd naar Duitsland. In mei 1945 kwam hij vrij en keerde naar België terug. Hij nam weer contact op met vrienden van de Waalse Beweging, hielp bij enkele caritatieve werken ten bate van politieke gevangenen en zat het comité Résibelfrance voor. Tegelijk was hij zaakgelastigde van de stokerij en brouwerij La Cloche carolorégienne.

Op 23 november 1945 legde hij de eed af als volksvertegenwoordiger. Hij was immers nog altijd de eerste opvolger van Désiré Desellier waarvan het overlijden in Dachau in 1942, bekend werd. Cornez was geen communist meer, maar nam toch zitting als onafhankelijke. Hij sloot vervolgens aan bij de Belgische Socialistische Partij (PSB) en stond in 1946 op een socialistische lijst voor de gemeenteverkiezingen in Lodelinsart. Hij werd verkozen en was het jaar daarop al schepen. In 1949 stond hij als opvolger op de lijst in het kiesarrondissement Charleroi-Thuin en in 1952 werd hij senator, na de dood van de zittende senatoren Léon Matagne, die overleed, en Emile Cambier, die ontslag nam. Bij de volgende verkiezingen in 1954 werd hij opnieuw verkozen tot senator maar lang zetelde hij niet want enkele maanden later bezweek hij aan een slepende ziekte.

• Paul VAN MOLLE, Het Belgisch parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972