Jacques Hoyaux

Als doctor in de rechten aan de Université Libre de Bruxelles werd hij secretaris van de Belgische Federatie van Stedenbouw en Huisvesting, waarna hij professor werd aan het Institut du Travail Paul Pastur.

Als overtuigd militant van de Waalse Beweging werd hij in 1953 de voorzitter van de Cercle des Étudiants wallons. In 1960 trad hij toe tot de Mouvement populaire wallon van André Renard. Vervolgens trad Hoyaux toe tot de PSB en werd voorzitter van de partijafdeling van Lambusart.

Van 1974 tot 1985 zetelde hij voor de PSB en vervolgens de PS in de Belgische Senaat: van 1974 tot 1977 als provinciaal senator voor Henegouwen en van 1977 tot 1985 als rechtstreeks gekozen senator voor het arrondissement Charleroi-Thuin. Hierdoor zetelde hij van 1980 tot 1985 ook in de Waalse Gewestraad, waarvan hij van 1980 tot 1983 de ondervoorzitter was.

Van 1977 tot 1980 had Hoyaux een ministeriële loopbaan: van 1977 tot 1979 was hij staatssecretaris van Institutionele Hervormingen in de Regering-Tindemans II en de Regering-Van den Boeynants II. Hierdoor was hij ook betrokken bij de onderhandelingen over het Egmontpact, die echter tot hevige tegenstanden leidde van Vlaamse zijde en hierdoor in 1978 afgevoerd werd. Vervolgens was hij van 1979 tot 1980 minister van Franstalig Nationaal Onderwijs in de Regering-Martens I. In deze functie veroorzaakte hij een schandaal door de weigering om een Vlaamse school te financieren in de Henegouwse faciliteitengemeente Komen.

Bij de verkiezingen van 1985 stelde hij zich niet meer kandidaat. In 1986 vestigde hij zich vervolgens in Frankrijk.[3][4][5]