Jacobus Catharinus Cornelis den Beer Poortugael (1775-1813)

In zijn jeugd werd hij al bekend om zijn gedichten, waarvan een de titel 'Onsterfelijkheid' heeft. Nog maar net zeventien werd hij aangenomen als lid van het Amsterdamse dicht- en letterlievend genootschap 'Wij streven naar de Volmaaktheid'. In 1793 gaf hij een bundel uit 'Mijn ledige Uren', maar latere gedichten zijn politiek gekleurd en spelen zich af tijdens de staatsomwenteling van 1795, als de Fransen naar Nederland komen.

In 1793 werd hij doctor in de rechten aan de Universiteit van Harderwijk. In 1798 werd hij, 23 jaar oud, Procureur der Gemeente Amsterdam. Op 12 juni 1798 werd hij ontslagen van alle politieke betrekkingen. Met zijn vrouw en twee kinderen trok hij zich terug op de Duinoog, hun huis in Arnhem.

Vanaf 1804 stond hij als advocaat ingeschreven. In 1808 werd hij bij decreet van de Koning van Holland benoemd tot Chef der eerste Divisie van het Ministerie van Justitie en Politie.

Rust werd hem echter in Arnhem niet gegund, vanwege de landing van Russische en Engelse schepen in Noord-Holland. Hij gaf gehoor aan de oproep voor vrijwillige wapening en nam in 1799 als kapitein bij het Tweede Bataljon van het Legioen Bataven deel aan de Slag bij Bergen en de Slag bij Castricum. Toen de Engelsen bij Walcheren landden meldde hij zich weer aan om tegen hen te vechten. Dit alles bezong hij in zijn gedichten.

In 1811 vroeg hij aan de keizer bij diens intocht ontslag met de woorden: Sire, je ne demande pas de grâce, mais droit! De Keizer onthief hem van de militaire dienst.
Hij overleed in 1813, als lid der stedelijke regering van Gouda.

In 1794 trouwde hij met Anna Clarissa Maria Wassenbergh. Hun jongste zoon was Diederik Jacobus den Beer Poortugael

• Profiel bij de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren (dbnl)
  • gedicht: Onsterfelijkheid