Jacob Vincent

Jacob Vincent (Amsterdam, 4 december 1868 - Utrecht, 22 februari 1953) was een Nederlands beiaardier.

Jacob Vincent
Jo Vincent (3 dec. 1948)
Geboren	4 december 1868
Overleden	22 februari 1953
Geboorteland	Nederland
Beroep(en)	beiaardier
Portaal    Klassieke muziek

Jacob Vincent was bestemd om zijn vader op te volgen in diens "winkel van sinckel" in de Amsterdamse Herenstraat. Maar zijn muzikale aanleg liet zich niet de kop indrukken. Ten slotte mocht hij piano en orgel studeren bij Albert Pomper, die hem de liefde voor het carillon bijbracht. Eerder kreeg hij lessen van Karel August Willeumier.

Van 1900 tot 1952 bespeelde Vincent het carillon van het Paleis op de Dam. Hij had zijn eigen stijl, volksliederen en gezangen, alles in een gedragen tempo. Hiermee was hij de tegenhanger van de Vlaamse beiaardier Jef Denyn. In 1936 verklaarde hij "In 1916 begon men de zoogenaamde 'Belgische speelwijze' Nederland binnen te halen. Ik heb mij daar van stonde af aan tegen verklaard en ben er nog een bestrijder van."

In 1924 had Vincent de leiding bij de restauratie van het Amsterdamse carillon. In 1927 had hij een primeur toen hij bij zijn bespeling ervan ter gelegenheid van Waterloodag via de experimentele Philips kortegolfzender rechtstreeks te horen was in Nederlands-Indië. Hij was ook verbonden aan carillons in Weesp, Monnickendam en Nijenrode. Door zijn openbare bespelingen wist hij de belangstelling voor het instrument te hernieuwen. Met zijn vertolkingen uit Valerius' Gedenckklanken vanaf mei 1940 wist hij het hart van de Amsterdammers te treffen zonder onmiddellijk de argwaan van de Duitsers te wekken. Maar ten slotte moest hij zijn bespelingen staken tot aan de bevrijding.

Twee van Vincents kinderen werden ook beiaardier. De derde, Jo Vincent, werd concertzangeres.