Jacob Fagel

Jacob Fagel is een telg uit de oranjegezinde patriciërsfamilie Fagel en was een zoon van mr. François Fagel (1740-1773) en Anna Maria Boreel. Hij huwde op 1 februari 1815 te Amsterdam met jkvr. Jacoba Margaretha Boreel (1794-1858), lid van de familie Boreel, dochter van jhr. mr. Jacob Boreel, heer van Hogelanden, en Margaretha Johanna Munter. Het echtpaar had vier kinderen, onder wie François René Hendrik Robert Fagel (1828-1890), opperhofmaarschalk en opperintendant der koninklijke paleizen.

Na een studie op het Athenaeum Illustre te Amsterdam studeerde hij rechten in Leiden en werd daar op 9 november 1778, op twaalfjarige leeftijd, ingeschreven. Na een nieuwe inschrijving op 12 april 1786 promoveerde hij enkele dagen later op stellingen. Zijn diplomatieke carrière begon op 15 juli 1793, toen hij buitengewoon gezant en zaakgelastigde aan het hof van Denemarken werd. Hij werd in januari 1795 ontheven nadat stadhouder Willem V naar Engeland was gevlucht. In de periode 1796-1799 was hij kabinetssecretaris van de erfprins te Lingen.

Daarop vertrok Fagel naar Engeland, waar hij in 1799 als kabinetsecretaris werd toegevoegd in persoonlijke dienst van erfprins Willem Frederik, met (sinds 1803) een geldelijke toelage van de Engelse regering. In deze periode reisde Fagel herhaaldelijk tussen Engeland en het vasteland.[1] In 1813 verbleef Fagel in ’s-Gravenhage, vanwaar hij, met De Perponcher, met de opdracht van het voorlopig bestuur naar Engeland werd teruggezonden om daar de erfprins te verzoeken soeverein van Nederland te worden. In de periode tussen 1799 en 1814 is Fagel officieel ambteloos.

Jacob Fagel was op 28/29 maart 1814 Lid van de Vergadering van Notabelen, voor het departement Monden van de Maas. Aansluitend, vanaf 6 april 1814, was hij (tot zijn overlijden) lid van de Raad van State. In 1824 werd Fagel ambassadeur der Nederlanden in Frankrijk.

Hij werd door koning Willem I in de adelstand verheven. Hij verkreeg op 16 september 1815 de titel van baron.