Iris Hond

Op haar derde jaar speelde zij samen met haar vader op de piano en verzon eigen composities met bijbehorende verhalen. Haar eerste privé-pianolessen volgde zij in Ermelo. Daarna ging zij naar het ArtEZ Conservatorium in Zwolle. Toen zij 14 jaar oud was ging zij aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag studeren op de afdeling Jong Talent. De Russische pianiste Kamilla Bystrova, de Nederlander David Kuyken en de Let Naum Grubert waren haar leraren. Door de grote reisafstand ging ze bij een gastgezin wonen, maar daar had ze moeite om te aarden. Ze verbleef bij verschillende gastgezinnen, maar ze voelde zich nergens thuis. Ze heeft dit later omschreven als een gevoel van ontheemd zijn.[1] Na misbruik bij een van deze gastgezinnen[2] verliet ze dit gezin en verbleef heimelijk in het schoolgebouw en bij de nachtopvang voor daklozen van het Leger des Heils. Deze periode, waarbij ze veel op straat doorbracht en geregeld in Haagse cafe's piano speelde, heeft een grote invloed gehad op haar persoon en haar werk. Ze kwam deze jaren in contact met daklozen en andere mensen die moeite hadden om aansluiting te vinden met de maatschappij. Iris Hond slaagde op haar 24^ste summa cum laude aan het Koninklijk Conservatorium; al tijdens haar studie tekende zij een contract bij Decca Records. Iris Hond volgde masterclasses bij onder meer John Perry, Leon Fleisher, Herbert Stessin, Natalja Troull, Dmitri Bashkirov en Jenny Zaharieva.

Iris Hond begon haar carrière tweeledig, enerzijds als concertpianiste, anderzijds als vrij pianiste om met pianospel en eigen composities op te treden. Deze optredens vonden soms plaats in experimentele settings, maar ook als solo-optredens. Later kwamen daar eigen songteksten bij. Haar ervaringen met dak- en thuislozen in Den Haag komt terug in haar werk (onder meer in haar theatervoorstellingen Dear World (2017) en Home (2020). In Home vertelt Iris Hond met door haar geschreven 'muzikale brieven' de verhalen van vijf mensen die elk op hun eigen manier ontheemd zijn. Iris Hond heeft in 2018 de Iris Hond Foundation opgericht om muziek te brengen naar plaatsen waar dit niet vanzelfsprekend is; zo treedt zij veelvuldig op voor dak- en thuislozen, vluchtelingen, in gevangenissen en in ziekenhuizen.

In 2013 bracht zij haar klassieke album Iris uit met composities van Chopin, Rachmaninov en Janácek. Zij onderging invloed van de eigentijdse componist Ludovico Einaudi. Tijdens haar driejarig verblijf in Amerika ontmoette zij producer en componist Patrick Leonard, die ook nummers schreef voor Madonna, Pink Floyd, Leonard Cohen en Ilse de Lange. In 2016 bracht zij het album Dear World uit, ditmaal met eigen composities. Tijdens haar optredens, waarin zij klassiek verweeft met semi-populaire stijlen, speelt zij ook nog steeds uit het klassiek repertoire werken van Chopin en Rachmaninov, terwijl progressieve-rock haar voorkeur heeft.
Behalve in theaters en concertzalen trad zij op in het Ziggo Dome met de dj Fedde Le Grand, en op het muzikale evenement Empeiria.
In het tv-programma De tiende van Tijl was zij vanaf 2011 vaste pianiste.

In februari 2020 kondigde Iris Hond aan in het Amsterdamse Concertgebouw zeven concerten te geven met het werk componist Ludovico Einaudi; hier werden door de grote vraag later nog drie concerten aan toegevoegd.

In 2019 ging Iris Hond in het televisieprogramma Iris en de 12 dates op zoek naar de ware liefde. Hoewel ze over Arne, een van de deelnemende singles, verklaart: “Ik wil even alleen zijn met deze jongen. Dit is een gevoel dat ik niet eerder heb gevoeld” leidde ook deze date niet tot de ware liefde.

Eind 2019 kwam uit dat Iris Hond in 2009 een kortstondige relatie heeft gehad met muzikant Marco Borsato. De zanger verklaarde daar zelf over: “Er is inderdaad sprake van een vriendschap geweest, die verder ging dan ik had voorzien. Deze situatie was echter van zeer korte duur.” Deze uitspraak werd onderschreven door het management van Iris Hond: “De reactie van Iris, die er verder niets over kwijt wil, sluit volledig aan op die van Marco. Dit speelde inderdaad 10 jaar geleden en was zoals wordt gesteld van korte duur. Meer dan dat was het niet.”

In 2005 nam Iris Hond het initiatief om bij haar thuis een Kerstdiner te organiseren voor een aantal daklozen. Dit groeide uit tot een jaarlijks evenement in de Grote Kerk in Den Haag voor rond 500 dak- en thuislozen, dat zij samen met een groep vrijwilligers organiseert. Dit was mede de aanleiding voor de oprichting van de Iris Hond Foundation, een stichting waarmee ze gemiddeld twee keer per maand optreedt voor mensen in een bijzondere situatie. Dit kunnen dak- en thuislozen zijn, maar ook mensen in een ziekenhuis, vluchtelingen of mensen die op een of andere manier ontheemd zijn.

Iris Hond ontving in augustus 2012 op het Internationale Muziekfestival Suonarte in Italië een onderscheiding. Zij werd in oktober 2012 door Aangenaam Klassiek benoemd tot ambassadrice om de klassieke muziek te populariseren. Iris Hond won prijzen bij verschillende concoursen zoals de eerste prijs bij het Theo van der Pas Pianoconcours, de tweede prijs en de publieksprijs bij het Steinway Concours en de publieksprijs bij het Grachtenfestival Conservatorium Concours. Ze won in november 2013 de Haagse Beurs voor Toptalent Creatieve Industrie 2013. Die kreeg ze vanwege haar project om een jonger publiek te bereiken voor klassiek.

• Iris (2012)
• Dear World (2016)
• Home (2020)

• De tiende van Tijl (2011-2013) - Huispianiste
• Gouden Televizier-Ring Gala #48 (2013) - Pianiste
• Eva Jinek op Zondag (2013-2017) - Pianiste
• De Avond van de Filmmuziek (2018) - Pianiste
• TV Show (2018) - Haarzelf
• Kruispunt: Het zwijgen van de familie Hond (2018) - Haarzelf
• Been There Done That - (2019) - Haarzelf
• Iris en de 12 dates (2019) - Haarzelf

• Officiële website
• Muziekencyclopedie van Beeld en Geluid