Horneophyton

De sporofyt had kale stengels (bijlen) tot 20 cm hoog en een diameter van ongeveer 2 mm met een onverdeelde cortex. Huidmondjes waren aanwezig maar zeldzaam. Er was een dunne centrale streng geleidend weefsel, maar dit werd niet versterkt met spiraalvormige en reticulaire verdikkingen (en vormt dus geen echt vaatweefsel). Vroege stadia van ontwikkeling van de sporophyta van Horneophyton (vanaf hauwmossen) kunnen afhankelijk zijn geweest van hun ouder-gametophyten voor voeding, maar volwassen exemplaren hebben geëxpandeerde, knolachtige fundamenten aan hun stengels, tot 6 mm in diameter, die rhizoïden droegen en lijken te zijn verankerd in de bodem, wat duidt op een vermogen tot onafhankelijk bestaan nadat de gametophyte was gedegenereerd.

Het sporangium (sporenvormend orgaan) is uniek onder zowel levende als fossiele planten en bestaat uit vertakte lobben aan de top van enkele van de takken van de stengel. Elke lob bevat een centrale collumella, analoog aan de sporangia van hauwmossen. De sporangia van hauwmossen zijn echter niet vertakt. Het aantal lobben bezeten door een sporangium varieerde. Er zijn ten minste drie orden dichotome vertakkingen gevonden, resulterend in meer dan vier lobben. De sporangia waren veel minder regelmatig dan getoond in de meeste reconstructies (inclusief dat tegenovergestelde) en ze hadden 'bultjes' of uitgroeisels erop. Sporen werden vrijgegeven door een spleet aan de bovenkant van elke lob. De sporangia van Horneophyton bevatten trilete meiosporen, waarvan de oppervlakken waren versierd met korte conische uitsteeksels.

De vrouwelijke gametofyt van de plant is herkend en beschreven als de vormtaxon Langiophyton mackiei. Het groeide uit tot een hoogte van ongeveer 6 cm en leefde vrij. De soort was tweeslachtig (unisexueel), omdat het mannelijke en vrouwelijke gameten produceerde op afzonderlijke gametophyten. Horneophyton groeide op zandige, organisch-rijke grond op vochtige tot natte locaties. Ze groeiden meestal als geïsoleerde individuen.

Voor het eerst door Kidston & Lang in 1920 uit het Onder-Devoon genoemde fossielen in de "Rhynie chert", werd de oorspronkelijke generieke naam Hornea later gevonden en bezet door een bloeiende plant in de familie Sapindaceae, Hornea mauritiana en verleidde Barghoorn en Darrah om het geslacht te hernoemen in het geslacht Horneophyton in 1938. Het werd geclassificeerd als een rhyniophyte (onderverdeling Rhyniophytina) door Banks, maar de afwezigheid van echt vaatweefsel bracht Kenrick en Crane in 1997 ertoe een nieuwe klasse, Horneophytopsida, voor deze en soortgelijke geslachten te creëren. Een enkele soort, Horneophyton lignieri, is beschreven.