Hermannus van Tongeren sr.

Hermannus volgde een opleiding tot genieofficier aan de Koninklijke Militaire Academie in Breda en diende vervolgens in Nederlands-Indië. Vanwege zijn optreden als tweede luitenant der genie tijdens de Atjehoorlog in juni 1898 werd hem in 1899 de Militaire Willems-Orde toegekend[3]. In 1914 werd hij bevorderd tot luitenant-kolonel. In 1916 nam hij ontslag op basis van zijn 20 dienstjaren in de tropen. Als vrijmetselaar werd hij ingewijd in Batavia bij de loge 'Ster in het Oosten'. Later werd hij bevorderd tot gezel-vrijmetselaar in de loge 'Prins Frederik' te Kota-Radja. Uiteindelijk volgde zijn verheffing tot meester-vrijmetselaar in de loge 'Tidar' te Magelang. Vanaf 1917 was hij actief als lid van Loge 'Nos Vinxit Libertas' te Amsterdam, waarvan hij tevens voorzitter was in de periode 1920 tot 1936. In 1928 werd Hermannus gekozen tot landelijk grootmeester. Toen de vrijmetselarij tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi's verboden werd, wist Van Tongeren een aanzienlijk bedrag van de Ordekas naar het Nederlandse verzet door te sluizen. Zijn dochter Jacoba van Tongeren mocht dit geld gebruiken voor het werk met Groep 2000 in het verzet. Op 11 oktober 1940 werd hij door de Gestapo-chef en SS-Hauptsturmführer Klaus Barbie gearresteerd en op 13 maart 1941 op transport gezet naar het concentratiekamp Sachsenhausen, alwaar hij 14 dagen later overleed.