Han Baudet

Baudet was de zoon van neuroloog Henri Philippe Baudet en zijn vrouw Sara Johanna Mulié. Hij huwde Ernestina Louisa Augusta van Heemskerck (1890-1971); ze kregen een zoon (de historicus Ernest Henri Philippe, 'Han') en een dochter (Jeanne Josephine Henriette, 'Puck').[1][2] Van Heemskerck hertrouwde als weduwe in 1924 met de arts Frederik Adriaan Enklaar van Guericke (1867-1934).

Baudets Franse achternaam komt van zijn grootvader Pierre Joseph Baudet, die afkomstig was uit Henegouwen in de Oostenrijkse Nederlanden en naar Nederland kwam in 1795.[3]

In 1908 ging hij studeren aan de Universiteit van Leiden bij Jan Cornelis Kluyver. Na het doctoraalexamen in 1914 werd hij wiskundeleraar aan het Stedelijk Gymnasium in Den Haag, waar hij zelf op school gezeten had.[4] In 1918 promoveerde hij cum laude bij J.A. Barrau aan de Rijksuniversiteit Groningen op het onderwerp Groepentheoretische onderzoekingen.[5] In 1919 werd hij hoogleraar in de zuivere en toegepaste wiskunde en mechanica aan de Technische Hogeschool van Delft.[6]

Baudet werd bekend door het 'Vermoeden van Baudet': Als m een natuurlijk getal is en de verzameling der natuurlijke getallen wordt in twee klassen verdeeld, dan bevat een van die verzamelingen een rekenkundig rijtje van lengte m. Het bewijs werd geleverd door Bartel Leendert van der Waerden, die het bewijs in 1927 publiceerde in het Nieuw Archief voor Wiskunde onder de titel Beweis einer Baudetschen Vermutung.[7]

Baudet was een goede pianist en cellist, sprak vele talen (alleen al vier Oost-Europese) en was een gepassioneerd schaker[8] en laskaspeler.[9] Hij stierf in 1921 op dertigjarige leeftijd aan een longontsteking na een ziekbed van drie dagen.