Gustaaf Verriest
Gustaaf Verriest (Deerlijk, 20 mei 1843 - Saint-Cloud, 25 juni 1918) was een Belgisch hoogleraar in de geneeskunde aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij was een telg van de bekende familie Verriest. Zijn broer was Hugo Verriest, een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het cultuurflamingantisme. Elisabeth Verriest (1879-1966) was zijn dochter, die zou trouwen met Alexandre Galopin (1879-1944), gouverneur van de Société Générale de Belgique (Generale Maatschappij van België).
Verriest schreef onder meer Beeld, Woord en Dicht van Guido Gezelle, in 1900 verschenen in de eerste jaargang van Dietsche Warande en Belfort. Toen op 21 augustus 1902 in Kortrijk een 'eeredag van Guide Gezelle' werd gehouden, mocht hij dan ook het woord voeren in name der oud-leerlingen van den grooten meester en der vrienden die, in zijn eenzaam leven, trouw en vast met hem in innig verkeer gebleven zijn.[1] In 1903 hield hij een lezing voor de Amsterdamse afdeling van het Algemeen Nederlandsch Verbond, die gepubliceerd werd als Over de grondslagen van het rythmisch woord (Bussum, 1904). Hierin zoekt hij naar het verband tussen de menselijke stem, de ademhaling en de versbouw door dichters. In 1894 was deze studie als Des bases physiologiques de la parole rythmée in het Frans verschenen. In 1923 kende de Nederlandstalige versie een tweede druk.
Op 8 november 1903 verzorgde Verriest met Taal en opvoeding een voordracht ter gelegenheid van de openingszitting van het 6e jaar der Katholieke Vlaamsche hoogeschooluitbreiding van Antwerpen.[2] In 1910 werd dit gevolgd door De gezonde mensch.[3]
Karel van de Woestijne droeg zijn in 1912 verschenen Interludiën I op aan Gustaaf Verriest.
Bronnen, noten en/of referenties
|