Gunder Hägg

Op zestienjarige leeftijd begon Hägg met hardlopen. Slechts twee jaar later behoorde hij tot de top van de wereld. Hij trainde hoofdzakelijk in het bos, op zachte ondergrond en in de sneeuw. Op asfalt liep hij alleen tijdens wedstrijden.

Het jaar 1942 was het topjaar in de carrière van Gunder Hägg. Hij liep dat jaar binnen een periode van 80 dagen niet minder dan tien wereldrecords. Tussen 1 juli en 20 september verbeterde hij de wereldrecords op de 1 Engelse mijl (1 juli), 2 Engelse mijl (3 juli), 1500 m (17 juli), 2000 m (21 juli), opnieuw 2000 m (23 augustus), 3000 m (28 augustus), 1 Engelse mijl (4 september), 3 Engelse mijl (11 september), opnieuw 3 Engelse mijl (20 september) en 5000 m (20 september). Op de laatste afstand liep hij als eerste atleet onder de veertien minuten; met zijn 13.58,2 was hij tien seconden sneller dan de vorige recordhouder. Dankzij deze prestatie werd aan hem de gouden medaille van Svenska Dagbladet uitgereikt. Twaalf jaar later werd dit record verbeterd door Emil Zátopek.
Door de Tweede Wereldoorlog kon hij niet aan Olympische Spelen deelnemen.

Het gerucht over de bijzonder prestaties van Hägg ging de hele wereld over en leidde ertoe, dat hij in 1943 als een soort PR-ambassadeur voor Zweden naar de Verenigde Staten werd gestuurd. Hier kwam hij in een periode van drie maanden acht maal in wedstrijden uit, die hij allemaal won. Vooral zijn eerste overwinning in een race over 5000 m maakte indruk. Hij klopte hierin voor het oog van 12.000 toeschouwers de Amerikaanse kampioen Gregory Rice, die 65 races lang ongeslagen was geweest, met ruim vijf seconden.[1]

Bij terugkomst in Zweden werd Hägg met een groot gala in Strömvallen, een multifunctioneel stadion in Gävle, onthaald en werd tot het bouwen van een standbeeld ter zijner eer besloten. Dit standbeeld, de ‘Runner’ van de hand van de Zweedse beeldhouwer Olof Ahlberg staat buiten Strömvallen.[1]

In de jaren die volgden hadden de organisatoren er veel geld voor over om Gunder Hägg te contracteren voor hun wedstrijden, vooral sportfestivals waarin hij het tegen Arne Andersson opnam. Dat beide atleten hierbij ook een gedeelte van de revenuen kregen toegeschoven, vonden zij geen probleem. De Zweedse Atletiekbond kneep in de oorlogsjaren een oogje toe voor wat betreft deze extra inkomsten. Na de oorlog werden de touwtjes echter weer strakker aangetrokken en toen men had becijferd dat Hägg al met al zo'n 34.000 kronen moest hebben opgestreken (een bedrag dat hijzelf nog te laag geschat vond), werd geconcludeerd dat hij de amateurregels had overtreden en werd hij in 1946 voor het leven geschorst.[1]

Hägg werkte als boswachter, brandweerman, stropdasverkoper en verkoper van vrouwenhoeden en schreef bovendien boeken, die in het Duits vertaald werden, met zijn herinneringen. Zijn autobiografie werd eind 1987 gepubliceerd.

Hägg leefde op het laatst een teruggetrokken bestaan. Op 85-jarige leeftijd overleed hij in een verpleegtehuis in de Zweedse stad Malmö. Wegens gezondheidsproblemen zat hij in een rolstoel.