Guillaume Van Volxem

Van Volxem was een zoon van advocaat en directeur van de Société Générale Jean-Baptiste Van Volxem en van Anne Haelswaegh. Hij trouwde met AdelaIde Willems en in tweede huwelijk met Emilie Marischal. Hij was de vader van volksvertegenwoordiger Joseph Van Volxem.

Hij promoveerde tot licentiaat in de rechten (1810) aan de École de Droit in Brussel en vestigde zich als advocaat in Brussel.

In 1830 nam hij deel aan de Belgische Revolutie en van dat jaar tot in 1837 was hij schepen van Brussel. Bij het overlijden van burgemeester Nicolas Rouppe in 1838 werd hij waarnemend burgemeester, wat bevestigd werd bij de verkiezingen van 1840. Hij bleef burgemeester tot 1841, toen hij minister van Justitie werd in de unionistische regering van Jean-Baptiste Nothomb. Zijn deelname een de regering Nothomb, die vooral katholiek georiënteerd was, werd hem kwalijk genomen in liberale kringen, waardoor zijn politieke carrière van korte duur was.[1]

In 1836-1837 was hij provincieraadslid voor Brabant en in 1837 werd hij liberaal volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel, een mandaat dat hij vervulde tot in 1845.

Hij had ook een carrière in het bedrijfsleven:

• bestuurder van de Société pour la construction et l'exploitation de la route réunissant la Rue Royale et le Pont de Laken,
• bankier en directeur van de Société Générale,
• bestuurder van de Embranchements du Canal de Charleroi,
• bestuurder van de Compagnie d'assurances contre l'incendie,
• bestuurder van La Nationale Belge,
• bestuurder van Charbonnages de Boussu et de Sainte-Croix-Sainte-Claire,
• bestuurder Couchant du Flénu,
• bestuurder spoorwegen Brussel-Gent over Aalst.

Hij was verder ook nog:

• mede-oprichter en voorzitter van de raad van bestuur van de ULB,
• erevoorzitter van het Koninklijk Muziekconservatorium in Brussel,
• voorzitter van de Kunstacademie in Brussel,
• lid van de vrijmetselaarsloge Les Vrais Amis de l'Union in Brussel.

In juli 1837 kocht Van Volxem het Domein Drie Fonteinen van Louis de Wellens (burgemeester van Brussel tussen 1815 en 1830), die het openbaar moest verkopen nadat hij in diskrediet geraakt was. Net als voor Wellens was Drie Fonteinen voor hem een buitenverblijf.

• Jean-Luc DE PAEPE & Christiane RAINDORF-GERARD, Le Parlement belge, 1831-1894, Brussel, 1996.