Grote bermzakspin

De grote bermzakspin of grote spoorspin (Cheiracanthium punctorium) is een spin uit de familie spoorspinnen (Miturgidae). Vroeger werd de spin wel tot de familie struikzakspinnen (Clubionidae) gerekend waardoor deze naam in de literatuur nog wordt gebruikt.

Grote bermzakspin
Vrouwtje
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Arthropoda (Geleedpotigen)
Klasse:Arachnida (Spinachtigen)
Orde:Araneae (Spinnen)
Familie:Miturgidae (Spoorspinnen)
Geslacht:Cheiracanthium
Soort
Cheiracanthium punctorium
Villers, 1789
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Grote bermzakspin op Wikispecies
Portaal    Biologie

De grote bermzakspin komt onder andere voor in Nederland en België en is een van de weinige spinnetjes waarvoor men moet oppassen. De spin bouwt het nest vaak in wijngaarden en druivenplukkers moeten hier extra voorzichtig zijn. Net als alle spinnen doet ook de grote bermzakspin meer goed dan kwaad door ongedierte op te ruimen.

Kenmerken

De grote bermzakspin bereikt een lichaamslengte van maximaal 15 millimeter maar de mannetjes blijven kleiner. Het kopborststuk of cephalothorax is rood, net als de cheliceren (kaken). Het achterlijf is geel met in het midden een zwarte, bruinachtige streep. De spin heeft 8 ogen en maar ziet enkel zijn prooi als deze vlakbij is. De grote bermzakspin heeft duidelijk zichtbare giftanden die verbonden zijn met grote gifklieren.

Levenswijze

De grote bermzakspin is 's nachts actief. Overdag zit hij het liefst in een schaduwrijk plekje, zoals in een tros druiven, in een donkere hoek, tegen het plafond, in een schoen, opgerolde bladeren, onder stenen etcetera. Eens de spin dergelijke plaats gevonden heeft zal hij een langwerpige zakvormig nest bouwen waaraan de naam zakspin te danken is. De opening van het nest is aan de onderzijde gepositioneerd en wordt agressief verdedigd.

De grote bermzakspin is een snelle, beweeglijke en agressieve jager. De spin gebruikt geen web maar jaagt actief op elk dier dat hij overmeesteren kan. Daardoor wordt hij ook wel de 'renspin' genoemd. Hij doodt zijn prooi met één krachtige en giftige beet waarna hij deze rustig kan verorberen. De spin neemt af en toe ook een slokje nectar uit een bloem.

Voortplanting

In de lente bouwt de mannetjesspin een nest vlak naast dat van de vrouwelijke spin. Hij zal daarna met zijn voorpoten op het zijden nestje van het vrouwtje trommelen waarna hij het zijden spinsel zal opentrekken. Nu is dus de zijden wand tussen het nest van het vrouwtje en dat van het mannetje weg en is er één groot nest gevormd. In deze zak zullen de spinnen meestal ook paren.

In de zomer gaat het vrouwtje een nest bouwen met twee verdiepingen, deze keer zal het ook niet langwerpig zijn maar eerder bolvormig. Haar roze eitjes legt ze op de bovenverdieping, zij zelf gaat de wacht houden op de onderste verdieping. Dit doet ze tot haar eitjes uitkomen.

Beet bij de mens

Als de spin opgeschrikt wordt en zich bedreigd voelt, zal hij zonder te aarzelen bijten. Een beet bij de mens van dit onschuldig uitziende spinnetje is onaangenaam maar absoluut niet levensbedreigend. Het is echter niet aan te raden dit diertje proberen te vangen of tegen te porren. De symptomen bij een beet bestaan uit een gele zwelling rond de beet die gepaard gaat met scherpe pijn die wel vergelijken wordt met die van een wespensteek. Vaak volgen hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid, rillen en zweten hierop. Deze symptomen doen zich pas na enkele uren voor als het gif het centrale zenuwstelsel bereikt. Deze symptomen verdwijnen meestal na ongeveer 3 dagen maar afhankelijk van de hoeveelheid gif in het bloed kunnen ze tot 8 weken aanhouden. Heel af en toe ontwikkelt zich een necrotische zweer (vlees sterft rond de beet af, gaat rotten) deze zweer herstelt langzaam en in sommige gevallen zelfs nooit. In 2006 brak paniek uit in Oostenrijk nadat de soort in de media kwam. Van de 190 'slachtoffers' bleken er maar 8 daadwerkelijk gebeten te zijn door de spin[1].

Afbeeldingen

Referenties

  1. Nieuws.nl - Hysterie in Oostenrijk vanwege giftige spin - Website
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.