Groengestipte kikker

De kikker heeft een bruine tot groene kleur met op de rug kleine, onregelmatige groene vlekken. Het is een kleine, slanke kikker met relatief lange achterpoten en een verticale pupil. Op de flanken bevindt zich een enkele rij oranje tot zwarte vlekken, soms ook achter de kop op de gifklieren. De lengte is maximaal vijf centimeter, mannetjes blijven iets kleiner. Opvallend aan deze soort is dat enkel en hiel zijn vergroeid, terwijl ook het strottenhoofdsbeen niet lijkt op dat van andere kikkers en padden. Andere verschillen zijn het slankere lichaam, kleine parotoïden (gifklieren) en onderontwikkelde zwemvliezen tussen de tenen.

Verspreidingsgebied in het groen.

De groengestipte kikker komt voor in westelijk België met als noordelijkste vindplaats net ten zuiden van Koksijde en Poperinge,naar de zuidelijke delen van het Ardennen-massief waar de populatie ook de Belgisch-Franse grens overschrijdt bij Muno, Florenville en Givet-Chimay , noordwestelijk Italië, geheel Frankrijk, noordelijk Portugal en noordwestelijk Spanje. Waarschijnlijk kwam de soort ooit ook in Nederland voor. De Portugese vorm is waarschijnlijk een andere soort of ondersoort, dat gegeven wordt momenteel onderzocht.

De groengestipte kikker is sterk aan water gebonden en leeft alleen in extreem natte gebieden zoals moerassen en poelen.[4] Het is zowel een dag- als nachtactieve soort die in de zomer 's nachts leeft en de rest van het jaar, afgezien van de winterslaap, overdag. De kikker kan zowel in meer bosachtige gebieden als open landschappen worden aangetroffen. In de paartijd worden allerlei wateren gebruikt voor de afzet van de eitjes, poelen met onderwatervegetatie hebben waarschijnlijk de voorkeur. Het voedsel bestaat uit insecten(-larven) en wormen.

Kikkervisje.

Het voortplantingsseizoen hangt af van de streek waarin de kikker leeft, soms zijn ook meerdere eiafzetperiodes of kan het hele jaar door gepaard worden. De eitjes worden in snoeren onderwater om een stengel gewonden, per snoer worden 40 tot 300 eitjes afgezet, een vrouwtje kan in een seizoen 1000 tot 1600 eitjes produceren. De kikkervisjes komen na 8 tot 9 dagen uit bij een temperatuur van 15 tot 20 graden. De kikkervisjes leven van algen, planten, rottend materiaal en schimmels, ook wordt zand opgenomen. Na ongeveer drie maanden is de metamorfose van ei tot kikker voltooid, maar meer noordelijk levende dieren die als larve een winterslaap moeten houden, kunnen er 7 tot 8 maanden over doen.

De groengestipte kikker is met enig kritische fases en zorg omgeven door lokale natuuronderzoekers, ondanks de veilige status LC (Least Concern) van de Rode Lijst van de IUCN, zijn er duidelijke aanwijzingen van grote terugval en verdwijnen of verkleinen van populaties. Zo is de soort zowel in België, Luxemburg en Frankrijk bedreigd, tot ernstig bedreigd, ten zuiden van Frankrijk kwetsbaar wat aangeeft dat er een duidelijke neerwaartse trend bestaat voor deze soort. De eenduidige oorzaken die worden genoemd zijn verstoring door recreatie en menselijke activiteit, drainage voor landbouwdoeleinden, infrastructurele isolering van populaties en landschapsverandering. Door het in cultuur brengen van landschappen verdwijnen regelmatig belangrijke habitats. Ook het omleggen van beken, stroompjes en uiterwaarden van rivieren zijn daar de oorzaak van. De trend is neerwaarts en men maakt zich zorgen voor de toekomst van deze kikker.

De soort komt voor in kleine aantallen en is extra kwetsbaar voor verandering of verstoring. Vooral in de noordelijke grenzen van zijn voorkomen is de soort erg gevoelig en worden populaties bedreigd, met name in menselijk alternatieve landschapselementen waar verkeersslachtoffers of predatie door huisdieren ook een voorname rol spelen.

• Afbeeldingen van enkele exemplaren uit Frankrijk