Grafkelder van Nassau-Hadamar

De grafkelder van de Nassau's onder de in 1658 gebouwde franciscanenkerk in Hadamar wordt de "Fürstengruft" genoemd. De tientallen kisten van de overledenen uit het geslacht Nassau, zowel de jongere Ottoonse als de oudere Walramse Linie werden door elkaar in nissen in de wand bijgezet. De Liebfrauenkirche in Hadamar waar 35 Nassau's werden bijgezet bleek in de vroege 19e eeuw niet langer geschikt te zijn als grafkelder en Chapel d' Ardente (Rouwkamer) voor het bovengronds bewaren van de kisten. Daarom werd eerst een aantal kisten voorzichtig overgebracht naar de Fürstengruft. In de jaren vanaf 1835 werden alle kisten van het Geslacht Nassau-Hadamar en de verwanten uit het huis Nassau overgebracht naar deze plaats.

Fürstengruft Hadamar

Herzenbergkapel

De harten van vier van de graven werden in zilveren of loden urnen uit de Liebfrauenkirche werden in de 18e eeuw aan weerszijden van het altaar van de Herzenberg Kapel in de muur geplaatst. De nissen zijn met rijk bewerkte arduinen stenen gesloten. Het afzonderlijk begraven van hart en lichaam was een katholiek gebruik.

Het gaat om de harten van Franz Bernhard von Nassau-Hadamar, † 1695, Frans Alexander van Nassau-Hadamar, † 1711, Frans Hugo van Nassau-Siegen, † 1736 en Willem Hyacinth van Nassau-Siegen, † 1743. Hun lichamen werden in eerst in de Liebfrauenkirche bijgezet en in 1835 naar de Grafkelder van Nassau-Hadamar overgebracht.

De Duitse stad Hadamar behoorde al sinds de middeleeuwen tot de domeinen van het huis Nassau. In 1290 werden de bezittingen van de Nassaus na de dood van Otto I van Nassau gedeeld. Zo ontstonden de graafschappen Nassau-Siegen, Nassau-Hadamar en Nassau-Dillenburg. Er was in de verdelingsacte een beding, een zogeheten "Erbverein" opgenomen dat ieder van de graafschappen na het onverhoopt uitsterven van de regerende tak weer aan de hoofdlinie van het huis Nassau, dat van de graven van Nassau-Dillenburg toe zou vallen. Nassau-Hadamar viel na het overlijden van de laatste graaf in 1394 toe aan de tak Nassau-Dillenburg waaruit ook Willem van Oranje stamde.

Na het overlijden van Jan van Nassau (1535-1606) werd het graafschap Nassau-Dillenburg verdeeld onder zijn vijf zonen, waarbij Johan Lodewijk het gebied Hadamar erft. Het tweede grafelijk huis Nassau-Hadamar behoorde tot de landsheren van de Nederrijns-Westfaalse kreits van het Heilige Roomse Rijk van de Duitse Natie.

In 1711 stierf het huis Nassau-Hadamar voor de tweede maal uit met het kinderloos overlijden van Frans Alexander van Nassau-Hadamar. Het Graafschap viel deze keer aan de graaf van Nassau-Siegen, de graaf van Nassau-Dillenburg en de graaf van Nassau-Dietz. Tot 1739 was Vorst Christiaan van Nassau-Dillenburg regent van Nassau-Hadamar. In 1743 werd het graafschap als ambt deel van het Vorstendom Nassau-Dillenburg.