Grace Slick

In 1964 begon Slick met haar echtgenoot Jerry Slick de band The Great Society, en in 1966 werd ze zangeres bij Jefferson Airplane. Eind jaren zestig had Jefferson Airplane twee grote hits met White Rabbit, geschreven door Slick, en Somebody to Love, geschreven door haar zwager Darby Slick. De bekendheid van deze nummers werd later niet meer geëvenaard. Samen met Paul Kantner, de vader van haar dochter China, maakte Slick in 1971 het album Sunfighter. Nadat Jefferson Airplane in 1973 uit elkaar ging maakte Slick nog een album samen met Paul Kantner en David Freiberg, Baron von Tollbooth and the chrome nun (1973), en het jaar daarop maakte ze haar eerste solo-album Manhole. In 1974 ging ze verder met Jefferson Starship. Met deze band had ze nog enkele top 40-hits. Vooral in Amerika was de band zeer succesvol. In 1980 scoorde ze een hit in de Nederlandse Top 40 (nr. 12) met het lied Seasons van het album Dreams. Het jaar daarop maakte ze het hardrock album Welcome to the wrecking ball. Het synthpop album Software uit 1984 was haar laatste solo-album.

In een interview vele jaren later verklaarde Slick van plan te zijn geweest stiekem een dosis LSD in de thee van president Nixon te doen toen ze ooit uitgenodigd was voor een receptie op het Witte Huis.[1]

Een bekende Nederlandse vertolkster van het werk van Jefferson Airplane was Mariska Veres. Haar stem leek sterk op die van Slick en haar groep Shocking Blue had vooral in de beginjaren veel overeenkomsten met Jefferson Airplane. Tijdens liveconcerten zong Veres regelmatig Somebody to love en White Rabbit.