Gotische Oorlog (402-403)

Na de dood van keizer Theodosius I werd het rijk opgesplitst in een West-Romeinse Rijk en een Oost-Romeinse Rijk. Waar de scheidingslijn was, was niet duidelijk. Het probleem stelde zich toen in 395 Alarik, een voormalig generaal in het Romeinse leger, Griekenland binnen viel. Stilicho die hem wou terugdrijven werd teruggefloten door de Praetoriaanse prefect van het Oosten Flavius Rufinus, omdat hij zich begaf buiten zijn territorium.

In 401 vielen de Vandalen, onder leiding van Godigisel, opgejaagd door de Hunnen, onder leiding van Uldin, Pannonië en Noricum binnen. (zie ook Grote Volksverhuizingen). Stilicho slaagde erin hun vooruitgang om te buigen naar Zuid-Duitsland. Van de troepenverplaatsing profiteerde Alarik om de Prefectuur Italia binnen te vallen.

De oorlog omvat twee veldslagen, de Slag bij Pollentia (402) en de Slag bij Verona (403). Tweemaal moest Alarik het onderspit delven. Ondanks de nederlaag kreeg Alarik toch een vrije aftocht. Hij mocht met zijn overgebleven troepen afreizen naar Illyrië en ontving zelfs geldelijke steun voor voedsel.

Milaan, de stad waar keizer Honorius zijn residentie had, bleek dan toch niet zo veilig te zijn. Daarom werd beslist om het hof te verplaatsen naar Ravenna, een stad die werd omringd door een moerassig gebied. De enige toegang was een kunstmatige weg, die indien nodig, gemakkelijk te verdedigen was.

De Romeinse overwinning werd aanvankelijk met vreugde door de bevolking ontvangen en Honorius ging naar Rome om de triomf te vieren in het gezelschap van zijn generaal. Maar al snel staken kritische stemmen op over de beslissing van Stilicho om Alarik te laten gaan. Stilicho, die Alarik kende van vroeger, was van mening hem beter te vriend dan als vijand te hebben. Dit zal hem later zuur opbreken.

• Edward Gibbon; The History of the Decline and Fall of the Roman Empire
• Blockley, R.C. (1998). «The Dynasty of Theodosius». Cameron, Averil; Garnsey, Peter, eds. The Cambridge Ancient History.