Gieren van de Oude Wereld

Gieren zijn aaseters die leven van de kadavers. Gieren van de Oude Wereld vinden hun voedsel alleen door zichtwaarnemingen, terwijl sommige gieren van de Nieuwe Wereld hun prooi ook met behulp van reuk opsporen. Een karakteristiek kenmerk van gieren is hun kale kop en nek. Als gieren wel veren op die plaats hadden, zouden zich daar bloed en andere halfvergane weefselresten kunnen ophopen, omdat de vogels op die plaatsen zich niet kunnen schoonmaken. Omdat ze hun prooien niet zelf doden (op enkele uitzonderingen na), hebben ze geen scherpe klauwen. Deze zijn stomp en kort en meer aangepast aan het lopen. Ze hebben een rudimentaire achterteen, die boven de drie voortenen op de poot is geplaatst. Deze grote vogels zijn aangepast om te zweven.

De gieren in Zuid-Azië (India en Pakistan) zijn met 95% in aantal afgenomen door vergiftiging. Die vergiftiging wordt veroorzaakt door een ontstekingsremmend medicijn (NSAID) dat veel in de veehouderij wordt toegepast. Het middel zorgt ervoor dat dieren die feitelijk ziek zijn, toch fit genoeg blijven om op het land te werken. Omdat dode dieren daar op het land achter gelaten worden voor de gieren (vooral vale gieren), zijn deze vogels het slachtoffer van dit medicijn. NSAID veroorzaakt bij gieren en andere vogelsoorten nierfalen.[1]

Lammergier (Gypaetus barbatus)

In taxonomische zin vormen de gieren van de Oude Wereld niet één bepaalde clade binnen de familie van de havikachtigen. De meeste geslachten worden ingedeeld bij de onderfamilie Aegypiinae en zijn verwant aan de arenden (Aquilinae). De lammergier, palmgier en de aasgier vormen de Gypaetinae en zijn eerder verwant aan de wespendieven en bepaalde soorten wouwen (Perninae).[2] Enkele uitgestorven gieren zijn ook bekend uit Amerika, zoals Neophrontops.