Georges Palante

Hij deed in 1908 zonder succes mee aan de gemeenteraadsverkiezingen. Toen hij het in 1919 opnieuw probeerde werd het weer geen succes. Daarna liet hij zijn bescheiden politieke ambities varen.

In 1893 vertaalde Georges Palante het boek van de pedagoog en filosoof Theobald Ziegler, dat in Frankrijk onder de titel "La Question sociale est une question morale" verscheen. Hij begon ook actief te worden als publicist. Zo begon zijn medewerking aan het tijdschrift Revue philosophique de France et de l'étranger, die tot 1916 zou duren. Vanaf 1911 verving hij bovendien Jules de Gaultier bij de Revue du Mercure de France, waar hij vooral recensies over nieuw verschenen filosofische werken schreef. Hij zou dit werk voor de Revue de Mercure pas neerleggen in 1923, toen hij in conflict kwam met Jules de Gaultier naar aanleiding van diens nieuwe in 1922 verschenen boek "La philosophie officielle et la philosophie".

Vanaf 1901 verschenen verschillende eigen essays en studies, zoals de Précis de sociologie (1901), Combat pour l'individu (1904), Sensibilité individualiste (1908), Pessimisme et individualisme (1914). Une polémique interrompue? ou le bovarysme : un bluff philosophique à l'Imprimerie moderne (1924).

Opnieuw begon hij te studeren, deze keer aan de Sorbonne met het doel te promoveren in de filosofie. In 1911 kreeg hij echter te horen dat zijn dissertatie niet kon rekenen op voldoende steun. Hij besloot daarop in 1912 de verwikkelingen rond zijn werk in de Revue du Mercure de France te publiceren onder de titel "Autour d'une thèse refusée en Sorbonne". Daaropvolgende werd zijn dissertatie onder de titel "antinomies entre l'individu et la société" in hetzelfde blad uitgegeven.

Uit het werk van Palante spreekt een bewondering voor Friedrich Nietzsche en belangstelling voor Sigmund Freud. In 1912 verscheen La philosophie du bovarysme van Jules de Gaultier, dat een grote invloed zou uitoefenen op Palante. Zijn ideeën werden gekenmerkt door een radicaal individualisme, een afwijzing van de samenleving als een dictatoriale dwangbuis voor het individu. Elke samenleving is volgens Palante jaloers op elke "superioriteit, onafhankelijkheid en originaliteit". Hij wees daarom elke maatschappijvorm af, zowel de democratie als de theocratie. Bovendien had hij geen hoop, dat het ooit beter zou worden of dat het individu (in plaats van het collectief) de drager van een nieuw ideaal zou kunnen worden. Georges Palante wordt daarom ook wel in de stroming van het nihilisme geplaatst. In sommige van zijn werken komt ook de invloed van Max Stirners "Der Einzige und sein Eigentum" en Henrik Ibsens "Een vijand van het volk" voor.

In 1916 maakte hij kennis met de veel jongere, onorthodoxe socialist en schrijver Louis Guilloux uit zijn geboortestreek. Zowel Guilloux als Jean Grenier en de hedendaagse filosoof Michel Onfray zijn beïnvloed door het gedachtegoed van Georges Palante. Sinds enkele jaren wordt het werk van Palante opnieuw uitgegeven.