Georges Loinger

Loigner wordt in 1910 geboren als zoon van Salomon Loigner en Mina Werzberg, de oudste van vier kinderen.[1][2] In 1929 studeert hij af als ingenieur, een job die hij slechts enkele jaren zal uitoefenen. In 1932 vat hij in Parijs studies aan om leerkracht lichamelijke opvoeding te worden. In 1934 trouwt hij en enkele jaren later wordt hij vader van een zoon, Daniel.[2]

Als de oorlog uitbreekt in 1939, wordt Loigner opgeroepen.[2] In 1940 wordt hij gevangen genomen door het Duitse leger. Omdat hij blond haar en blauwe ogen heeft, valt het niet op dat hij joods is en wordt hij naar een krijgsgevangenenkamp in Duitsland gestuurd.[3] Hij belandt in Stalag 7A, vanwaaruit hij eind 1940 ontsnapt.[2] Hij keert terug naar Frankrijk en gaat daar in 1942 aan de slag bij het Œuvre de secours aux enfants. Samen met deze organisatie helpt hij honderden kinderen ontsnappen naar Zwitserland.[4][5] In 1944 helpt Loigner ook zijn eigen vrouw en twee kinderen (zijn tweede zoon, Guy, werd in 1942 geboren) de Zwitserse grens over.[2]

Na de oorlog blijft Loigner nog een tijdlang actief binnen het OSE. Vanaf 1947 zet hij zich in voor de Aliyah Bet en helpt hij Holocaust-overlevers naar Palestina. In 1949 wordt hij directeur van de Israëlische rederij ZIM. In 1978 gaat hij op pensioen.[2][6]

Zijn jongste zus, Fanny Loigner, maakte net zoals hijzelf tijdens de oorlog deel uit van de verzetsgroep Garel.[7][8] Zijn neef, de acteur Marcel Marceau, zat tijdens de oorlog ook in het verzet.[3]

Loinger werd in 1999 officier in het Franse Legioen van Eer[2] en in 2005 commandeur. Daarnaast ontving hij ook de Franse Verzetsmedaille en het Franse Oorlogskruis.[4] Op 12 juli 2012 ontving hij de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland.[6] In 2014 werd Loinger ereburger van zijn geboortestad, Straatsburg.[9]