Gander International Airport

De bouw van de luchthaven begon in 1936 en het werd geopend in 1938, met de eerste landing op 11 januari van dat jaar, door Kapitein Douglas Fraser met een Fox Moth van Imperial Airways. Binnen een paar jaar had het vier start- en landingsbanen en was de grootste luchthaven ter wereld. De officiële naam tot 1941 was Newfoundland Airport.

In 1940 werd de exploitaite van de luchthaven door de overheid van Newfoundland toegewezen aan de Royal Canadian Air Force (RCAF) en werd het in 1941 omgedoopt tot RCAF Station Gander. Het vliegveld werd intensief gebruikt door Royal Air Force voor het vervoer van nieuw gebouwde vliegtuigen over de Atlantische Oceaan naar het Europese strijdtoneel, alsmede voor het organiseren van operationele onderzeebootbestrijdingspatrouilles gericht op de jacht op U-boten in de noordwestelijke Atlantische Oceaan. Duizenden vliegtuigen gevlogen door de United States Army Air Forces en de RCAF bestemd voor het Europese strijdtoneel reisden via Gander.

De Royal Canadian Navy (RCN) vestigde ook Naval Radio Station Gander op het vliegveld, het station werd gebruikt als een luisterpost om de uitzendingen en de locatie van vijandelijke onderzeeërs en oorlogsschepen op te sporen.

Na de oorlog gaf de RCAF in maart 1946 de exploitatie van het vliegveld terug aan de overheid van Newfoundland, hoewel het radiostation van de RCN er gevestigd bleef en de militaire rol door de Koude Oorlog werd vergroot.

Gander International Airport

Na Newfoundland's toetreding tot de Canadese Confederation, werd de luchthaven door de regering omgedoopt tot Gander Airport en kwam het onder het bestuur van Transport Canada. Tal van verbeteringen werden aangebracht in de start-en landingsbanen en terminals, wat resulteert in een groot deel van de huidige configuratie.

De locatie van het vliegveld was voldoende dicht bij Europa voor de zuigermotor vliegtuigen van de jaren 1940 om non-stop over de Atlantische Oceaan te vliegen. Dezelfde kwaliteiten maakten het ideaal voor de brandstof-inefficiënte straalvliegtuigen van de vroege naoorlogse decennia. De luchthaven groeide in belang tijdens het straaltijdperk vanwege de ligging aan de route tussen de grote steden van de oostkust van de Verenigde Staten en Londen. Daarom werd Gander voor straalvliegtuigen van luchtvaartmaatschappijen, zoals Trans-Canada Air Lines (later Air Canada), British Overseas Airways Corporation (later British Airways), en Pan American World Airways hun belangrijkste tankstop.

Met de komst van straalvliegtuigen met een groter bereik in de jaren 1960 hield de behoefte aan een tankstop op voor de meeste vluchten. Gander is sindsdien gestaag in belang afgenomen, maar het blijft de thuisbasis van Gander Control, een van de twee luchtverkeerleidingscentra (het andere is Shanwick Oceanic Control in het westen van Ierland), die de hogere luchtwegen van de Noord-Atlantische Oceaan regelen. Elke vliegtuig van of naar Europa en Noord-Amerika moeten contact hebben met een of beide van deze luchtverkeersleidingscentra.

Tijdens de Koude Oorlog was Gander ook bekend door het aantal personen uit de voormalige Warschaupact landen die er deserteerden (waaronder Sovjet concertpianist Igor Ivanov Vasilyevich, Cubaanse Olympisch zwemmer Rafael Polinario[1] en de Vietnamese vrouw die bekend werd doordat ze gefotografeerd werd op haar vlucht voor een napalm aanval op haar dorp, Phan Thi Kim Phuc). Het was een van de weinige plekken waar vliegtuigen een tankstop konden maken vanuit Oost-Europa of de Sovjet-Unie naar Cuba.

Op 11 september 2001 toen de Verenigde Staten het luchtruim sloten wegens de terreuraanslagen was Gander International, als onderdeel van de Operatie Yellow Ribbon, gastheer voor 38 vliegtuigen met in totaal 6.122 passagiers en 473 bemanningsleden. Gander International ontving, afgezien na Halifax, meer vluchten dan welke andere Canadese luchthaven betrokken bij de operatie. De 6.595 passagiers en de bemanning waren goed voor het op twee na hoogste aantal passagiers die landden op een Canadese luchthaven betrokken bij de operatie, na Vancouver en Halifax.

Een belangrijke reden dat Gander zo veel verkeer kreeg was mede te danken aan haar vermogen om grote vliegtuigen te kunnen afhandelen, maar vooral omdat Transport Canada en de Canadese luchtverkeersleiding piloten uit Europa instrueerde niet naar de luchthavens in de grote stedelijke centra, zoals Lester B. Pearson in Toronto en Montreal-Dorval, te vliegen.[2] De ontvangst van deze reizigers in de gemeenschappen in de buurt van de luchthaven is een van de meest gerapporteerde blije verhalen rond die dag.

Als dank aan de mensen van Gander en Halifax voor hun steun tijdens de operatie heeft Lufthansa op 16 mei 2002 een nieuwe Airbus A340 gedoopt tot "Gander/Halifax"[3] Dit was het eerste vliegtuig in de hele vloot van Lufthansa met een stadsnaam buiten Duitsland.