Friso de Zeeuw

De Zeeuw studeerde, na het behalen van zijn gymnasium-Beta- diploma, staats- en bestuursrecht aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Hij werkte van 1976 tot 1979 bij een stedenbouwkundig bureau. Daarna was hij werkzaam bij de gemeente Amsterdam en was tegelijkertijd wethouder van de toenmalige gemeente Monnickendam (1980-1987). Van 1987 tot 1993 was hij senior organisatieadviseur bij Berenschot. Van 1993 tot 1998 was hij vervolgens gedeputeerde van de provincie Noord-Holland. Van 1998 tot 1 mei 2016 was hij directeur Nieuwe Markten van BPD (voorheen Bouwfonds Ontwikkeling). De Zeeuw is een van de grondleggers van het magazine van BPD over gebiedsontwikkeling, NAW[1] Op 22 april 2016 nam De Zeeuw na achttien jaar afscheid van BPD. Van 2006 tot december 2017 was De Zeeuw parttime praktijkhoogleraar Gebiedsontwikkeling aan de faculteit Bouwkunde van de TU Delft. Ter gelegenheid van zijn afscheid hield hij een uittreerede met de veelzeggende titel ‘Zo werkt gebiedsontwikkeling zonder voodoo’.[2] In de leeropdracht van zijn leerstoel staat 'goed opdrachtgeverschap bij gebiedsontwikkeling' centraal. De focus ligt daarbij op de samenwerking tussen overheid en marktpartijen. Als tweede accent geldt 'duurzame gebiedsontwikkeling en marktkwaliteit'. De leerstoel verzorgt onderwijs, doet onderzoek en agendeert actuele kwesties.[3] Verder bekleedt hij een tiental bestuursfuncties en commissariaten.[4] en is voorzitter van het Actieteam Ontslakken Gebiedsontwikkeling, ambassadeur van het ’Versnellingsteam Gebiedsontwikkeling’ en voorzitter van de Proeftuinen Omgevingswet.[5] De Zeeuw heeft een eigen adviesbureau (Friso Advies).

Over de ruimtelijk economische ontwikkeling in West-Europa heeft De Zeeuw enkele artikelen gepubliceerd. Daarin maakt hij korte metten met de ’Blauwe Banaan’. Die symboliseerde lange tijd de economische ruggengraat van de EU. Volgens De Zeeuw klopt dat beeld niet.[6] Op basis van rondetafelgesprekken met gemeenten en ontwikkelingsbedrijven publiceerde hij in 2016 een essay over de woningbouwopgaven en de ruimtelijke planning, onder de titel ‘Geef wonen de ruimte’.[7]

Hij initieerde in 2015 en 2016 twee rondetafelconferenties over de aanpak van gebiedsontwikkeling in Nederland en Nordrhein-Westfalen, met het doel om te leren van de vergelijking.[8] Daarnaast publiceerde hij onder meer over gebiedsontwikkeling in Engeland en Singapore.[9][10][11] De Zeeuw heeft twee boeken over gebiedsontwikkeling gepubliceerd: "De engel uit het marmer" (2007) en "De engel uit graniet" (2009, samen met Agnes Franzen)[12],[13] Ook schreef hij een boek over de DDR: "Fascinatie DDR".[14] Talloze artikelen en columns verschenen van zijn hand.[15] In opdracht van de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, deed in 1999 een commissie onder zijn voorzitterschap onderzoek naar het functioneren van kleine gemeenten in een zestal verschillende regio’s. De commissie deed in haar rapport ‘Gemeenten: meer dan lokaal bestuur’ een aantal aanbevelingen die weinig van hun actualiteit hebben verloren.[16] De Zeeuw analyseerde de positie van gemeentelijke grondbedrijven en deed voorstellen voor het toekomstig grondbeleid.[17]
Over nieuwe ontwikkelingen in de wereld van het gemeentebestuur publiceert hij vaak samen met Kirsten Veldhuijzen, bijvoorbeeld over de romantiek van de ’zelfkazende burger in de grootschalige comfortzone’.[18] Een uitgesproken opvatting heeft De Zeeuw over ambtelijke fusies als alternatief voor gemeentelijke herindeling. Hij verzet zich fel tegen die fusies die volgens hem een ambtelijke machtsovername impliceren.[19]

De Zeeuw publiceerde in 2018 het hand- en studieboek ‘Zo werkt gebiedsontwikkeling’ (270 blz). In het boek komen alle aspecten van het vakgebied aan de orde. Inzicht in de complexe materie staat centraal, zonder uitgebreide theoretische verhandelingen. In begrijpelijke taal worden systeem, proces, inhoudelijke aspecten en persoonlijke competenties besproken. Dit alles geïllustreerd met verhelderende schema’s en praktijkvoorbeelden. Het is ook een kritisch boek: modieuze opvattingen en praktijken die het vakgebied ondermijnen, stelt de auteur onbarmhartig en tegelijkertijd ironisch aan de kaak.[20]

Het DDR-Museum van Nederland zetelt in het huis van De Zeeuw te Monnickendam. Daartoe heeft hij de garage omgebouwd en uitgebreid. Het museum kwam voort uit een verzameling voorwerpen en documenten uit de voormalige DDR, die hij met zijn echtgenote sinds de val van de Berlijnse Muur in 1989 heeft aangelegd.[21][22] Het museum is inmiddels uitgegroeid tot een volwaardig kenniscentrum. Incidenteel worden grotere bijeenkomsten georganiseerd zoals in maart 2016 in de Openbare Bibliotheek Amsterdam, met 260 bezoekers.[23]

• Eigen website
• DDR-Museum

Zie de categorie Friso de Zeeuw van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.