Frans Van den Branden

Hij was havenarbeider en werd actief in de Kommunistische Partij. Hij werd een van de verantwoordelijken van de vakbond van havenarbeiders en leidde verschillende stakingen. Onmiddellijk na de Bevrijding stichtte Van den Branden een Eenheidsfront van transportarbeiders, aangesloten bij de communistische vakbond BVES. Hij kon 128 leden verenigen op een totaal van 15.000 havenarbeiders. Hij slaagde er wel in te fusioneren met de Belgische Transportbond, die 12.000 leden telde en voortaan een onderdeel was van het ABVV.

Door de socialistische leden werd de groep Van den Branden aangevoeld als een paard van Troje. Deze groep was verantwoordelijk voor een paar stakingen en voor acties tegen de leiding van de vakbond, geleid door Louis Major. In december 1947 werden Van den Branden en zijn volgelingen uit de vakbond gestoten. Het belette niet dat hij stevig actie bleef voeren bij de havenarbeiders, zo was hij onder meer betrokken bij de staking van 60-61.[1]

Hij was communistisch volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Antwerpen in 1949-1950. Hiermee was hij de eerste dokwerker die verkozen werd in het parlement. Tevens was hij actief als politiek secretaris van de KPB-federatie Antwerpen en lid van de centrale leidinggevende organen van de partij.[2] Nadien verdween hij in de anonimiteit.

• Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Pazrlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
• Stephan VANFRAECHEM, 'La peur du rouge': Communist Action Committees in the Port of Antwerp during the 1930s and 1940s, in: The Northern Mariner/Le marin du nord, April 2003.