Ferdinand Olivier

Olivier was de zoon van een pedagoog en een operazangeres. Hij kreeg privé-onderricht in schilderen en houtsnijden van vooraanstaande Duitse kunstenaars. Na een reis door het Harzgebergte in 1810, samen met zijn broer Friedrich, vestigde hij zich in 1811 te Wenen, waar hij trouwde en een atelier begon. Daar raakte hij bevriend met de leden van het zogenaamde Lukasgilde, de latere Nazareners. Samen met Philipp Veit maakte hij in 1814 een reis door het Salzburger land. Een jaar later herhaalde hij deze reis met onder andere Julius Schnorr von Carolsfeld.

In de periode dat de belangrijkste Nazareners zich in Rome bevonden, rond 1820, profileerde Olivier zich in Wenen als een belangrijk vertegenwoordiger en pleitbezorger van hun idealen, hetgeen hem als protestant niet altijd in dank werd afgenomen. Zelf zou hij Rome nooit bezoeken.

In 1830 kwam Olivier op voorspraak van Peter von Cornelius naar München, waar hij secretaris en docent werd aan de plaatselijke kunstacademie. In zijn latere jaren wijzigde hij zijn stijl enigszins, met name onder invloed van de barokke Franse schilders Gaspard Dughet en Nicolas Poussin.

Olivier overleed in 1841 te München, op 56-jarige leeftijd. Diverse van zijn werken bevinden zich momenteel in het Behnhaus te Lübeck.

• 
  Tuin van het Capucijnerklooster te Salzburg, 1815
• 
  Elia in de wildernis, 1831
• 
  Zondag; ingang naar de kerk te Berchtesgaden, litho, 1823
• 
  Abraham en Isaac, 1817
• 
  De Joden in Babylonische gevangenschap, 1836, in de stijl van Poussin

• Max B. Buchheim: Ferdinand Olivier. Dissertatie, Universiteit Leipzig, 1911

• (en) Ferdinand Olivier op Libart

Zie de categorie Ferdinand Olivier van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.