Everhardus Godée-Molsbergen

In 1902 promoveerde hij aan Universiteit Leiden in Nederlandse letterkunde en geschiedenis. Van 1904 tot 1910 was hij docent geschiedenis aan de Universiteit Stellenbosch. Hij publiceerde veel over de grondlegger van de Zuid-Afrikaanse kolonie, Jan van Riebeeck.

Teruggekeerd in Nederland werd hij docent koloniale en Zuid-Afrikaanse geschiedenis aan de Gemeentelijke Universiteit Amsterdam (1911-1913). Hij werd vervolgens docent koloniale geschiedenis aan de Universiteit Leiden (1913-1916).

In 1916 werd hij tot hoogleraar koloniale geschiedenis benoemd aan de vernederlandste Gentse universiteit. Hij ging volledig op in het Vlaams activisme en sloot zich aan bij Jong-Vlaanderen, samen met de Nederlander Johan Labberton. Hij speelde er een rol om conflicten tussen Jan Domela Nieuwenhuis Nyegaard en de leden van Jong-Vlaanderen bij te leggen. Hij werd voorzitter van de Gentse afdeling van Jong-Vlaanderen en behoorde tot de groep van Jan Baptist Wannyn. Namens Jong-Vlaanderen werd hij lid van de Raad van Vlaanderen.

Na in november 1918 weer naar Nederland te zijn uitgeweken, werd hij in België bij verstek tot vijftien jaar gevangenis veroordeeld. Hij vertrok weer naar Nederlands-Indië, waar hij van 1922 tot 1936 werkzaam was in het Landsarchief in Djakarta.

Op wetenschappelijk gebied publiceerde Godée over de Verenigde Oost-Indische Compagnie, over de betrekkingen tussen de Nederlanden, Zuid-Afrika en Oost-Indië. Daarnaast zette hij zich in voor de culturele banden tussen Nederland, Vlaanderen en Zuid-Afrika.

• EEKHOUT, In memoriam Godée-Molsbergen, in: Dietsche Tijdingen, 1940.
• F. W. STAPELS, Dr. E. C. Godée-Molsbergen, in: Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandsche letterkunde te leiden, 1940-41.
• J. PLOEGER, Everhardus Cornelis Godée-Molsbergen, in: Dictionary of South African Biography, 1977.
• Daniel VANACKER, Het aktivistisch avontuur, 1991.
• Pieter VAN HEES, Everhardus Godée-Molsbergen, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.