Eurhinodelphis
Eurhinodelphis is een uitgestorven geslacht van aquatische zoogdieren, dat voorkwam van het Midden- tot Laat-Mioceen.
| Eurhinodelphis Fossiel voorkomen: Midden- tot Laat-Mioceen | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Skelet van Eurhinodelphis longirostris | ||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Geslacht | ||||||||||||||||
| Eurhinodelphis Van Beneden & Gervais, 1880 | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Afbeeldingen Eurhinodelphis op  | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Beschrijving
Heel opvallend was de verlengde snuit van dit 200 cm lange dier, die aan de voorkant geen tanden bevatte. Deze snuit werd waarschijnlijk gebruikt om prooien op te spietsen, voordat ze door de met tanden bezette kaken werden gepakt. Op de rug bevond zich een rugvin, die voor stabiliteit zorgde. De bouw van het oor was bij dit dier ook erg complex. Het oor was gemodificeerd en gevoelig voor hoogfrequente geluiden. Werd zo'n signaal opgevangen, dan vormde het brein zich een akoestisch beeld van de omgeving, dat het tot dan toe bestaande visuele beeld verving. Deze ontwikkeling zorgde voor nieuwe vaardigheden wat betreft navigatie en jachttechnieken.
Vondsten
Resten van dit dier werden gevonden in Azië en Noord-Amerika (de Grote Oceaankusten).
Bronnen, noten en/of referenties
|