Goulds amadine

Het schedeltje en de wangen zijn scharlakenrood (bij de zwart- of oranjekop uiteraard zwart of oranje). Om het kopje een smalle turquoisekleurige band. Borst violet, onderborst oranjegeel op de buik lichter wordend tot wit. De rug en vleugels zijn grasgroen. De romp is lichtblauw, de staart is zwart en de twee middelste veren zijn iets langer. Het vrouwtje heeft de kleuren rood en oranjegeel iets minder fel en de borst is meer lila dan violet. Zijn totale lengte, van kop tot puntje van de staart, is 12 à 15 centimeter.

Er zijn drie kweekvormen van, namelijk de roodkopgouldamadine, de zwartkopgouldamadine en de oranjekopgouldamadine. Er zijn enkele andere kleurenvarianten bekend, zoals de geel-witborst, de gewone gele variant (gele gouldamadine), de witborst (heeft witte borst in plaats van paarse borst van normale variant), pastelkleurige gouldamadines (lichte tinten en grijs schedeltje). Er bestaat ook een zwartkop blauw overgoten, deze heeft vage kleuren met overwegend witte en lichtblauwe tinten. Er bestaan ook effen witte exemplaren, evenals de kleurslag bruin.

Goulds amadine komt in het wild voor in het noorden van Australië op savannes, stenige heuvels en dichte graslanden. In het uiterste noorden van Queensland is de vogel zeer zeldzaam, iets algemener is de soort in het Noordelijk Territorium en West-Australië. Een voorzichtige schatting uit 2004 kwam op 2500 broedparen aan het begin van het broedseizoen. Latere, meer optimistische schattingen houden het op 10.000 volwassen vogels.

In het leefgebied vinden veranderingen plaats omdat het gebied geschikt wordt gemaakt voor meer intensieve begrazing, waardoor bepaalde grassoorten waar de amadines van afhankelijk zijn, niet meer in het zaad schieten. Het tempo waarin deze veranderingen plaatsvinden neemt af. In 2008 stond de vogel als "bedreigd" op de internationale rode lijst, maar sinds 2012 is dit veranderd in "gevoelig".[1]

De vogel wordt wel gehouden als volièrevogel, zij het dat dat niet eenvoudig is. De vogels acclimatiseren namelijk moeilijk in gematigde streken: ze vereisen doorgaans temperaturen tussen 15 en 25 °C en kunnen niet zonder extra maatregelen in de winter buiten verblijven. Ook kunnen er niet veel vogels in een ruimte worden gehouden.[2] Omdat Goulds amadine de reputatie heeft een slechte broeder te zijn, worden vaak broedmachines of andere soorten als "gastouders" gebruikt. Anderen verwerpen deze kunstmatigheid; zij hebben zich binnen Nederland verenigd in de "Speciaalclub Natuurbroed Gouldamadines Nederland".[3]

• 
  Een mannetjes roodkopgouldamadine.
• 
  Een jonge Goulds amadine (eerste dag uit het nest).
• 
  Een Goulds amadinejong in de Cincinnati Zoo - let op de fluorescerende "vleugeltjes" aan de zijkant van de snavel.