Ernest Slingeneyer

Slingeneyer was een zoon van de ontvanger van registratie en domeinen Jean Slingeneyer en van Anne Pauwels. Hij trouwde met Ernestine de Goeswin.

Hij studeerde aan de Kunstacademie van Antwerpen en werd een romantisch historie- en portretschilder. Slingeneyer was leerling van de historie-, genre- en portretschilder Gustaaf Wappers. Later gaf hij les in het Atelier Libre Saint-Luc in Brussel. In 1894 was hij lid van de toelatingscommissie voor de kunsttentoonstelling op de Wereldtentoonstelling van 1894 in Antwerpen.

Hij werd kandidaat voor de Brusselse Partij van Onafhankelijken en werd verkozen voor het arrondissement Brussel, van 1884 tot 1892.

Hij was verder ook:

• lid van de vrijmetselaarsloge Les Vrais Amis de l'Union;
• lid van de klasse van schone kunsten in de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten;
• lid, ondervoorzitter en voorzitter van het directiecomité van de Koninklijke Musea van Brussel;
• corresponderend lid van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen voor de provincie Brabant.

Slingeneyer schilderde vooral historische taferelen, het meest geliefde genre van de 19e eeuw. In 1848 schilderde hij zijn belangrijkste werk "De slag van Lepanto". Andere bekende zeer grote werken zijn "Le Vengeur", "De dood van Nelson" en "Het heldenfeit van de zeelieden van het Fransche schip le Feu (1795)".[1]

"Eerste onafhankelijkheidskreet" (1881), patriottisch werk door Ernest Slingeneyer

Zie de categorie Ernest Slingeneyer van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.