Ernest Cambier

Ernest François Cambier werd geboren in Ath op 21 juni 1844 als derde zoon van industrieel meubelmaker Emmanuel Marie Joseph Cambier (geboren in Ath 3 juni 1815 en stierf 21 november 1856) en zijn vrouw Marie Louise Joseph Frap(p)art (geboren in Ath op 18 december 1808 en stierf daar op 21 juni 1854). De grootvader van vaderszijde van Ernest François, Jean Emmanuel Cambier (stierf in Ath in 1830), werd geboren in Ronse op 13 maart 1774, afstammeling van de familie Cambier die daar sinds 1675 was gevestigd, en hij ging zich vestigen in Ath waar hij trouwde met Marie Thérèse Wittenberg (Ath 1773, Ath 1831).

Zijn vader en moeder vroeg verloren werd de jonge Ernest Cambier ingelijfd als soldaat in de tweede linieregiment op 20 oktober 1859. Hij studeerde aan de Militaire School (maart 1862) en de School of War (Nov. 1870).

Ernest Cambier trouwde eerst met Jenny Mottin (die omstreeks 1882 in België stierf nadat hij was gerepatrieerd uit Zanzibar waar ze haar man had vergezeld). Als jonge luitenant in het achtste linieregiment erkende hij op 24 juli 1868 bij notariële akte een buitenechtelijk kind genaamd Hector Arthur Cambier, geboren in Brussel 31 januari 1868, verwekt samen met Isabelle Sterck, een jonge modiste. Deze Hector Cambier werd later een leider van de "Belgische naamloze vennootschap voor de handel van de Boven-Congo" (BSA) en werd gedood door de inboorlingen in 1898.

Toen Ernest Cambier terugkeerde naar Europa, vestigde hij zich in Schaarbeek. Hij was gevestigd aan Rogier Avenue 50 in Schaerbeek. Hij stierf in Watermaal-Bosvoorde, in zijn woonplaats in de Drève Forest No. 13, 22 juli 1909. De gemeente Schaarbeek heeft een van de straten 'Avenue Ernest Cambier' genoemd. Op dezelfde manier heeft de stad Ath een straat 'Ernest Cambier'.

In 1878 vergezelde hij de eerste expeditie van de Association internationale africaine, geleid door kapitein Louis Crespel, als astronoom en geograaf en met de rang van luitenant van de infanterie.

Bij de dood van Crespel (24 januari 1878), kort daarna gevolgd door de dood van Arnold Maes enkele dagen later, keerde Cambier terug van zijn voorbereidende verkenning en nam hij het bevel over de expeditie. Om het verlies van zijn metgezellen te compenseren, voegde de Internationale Afrikaanse Vereniging Luitenant Wautier en Dr. Dutrieux toe. Onderdeel van Bagamoyo, de karavaan (bestaande uit 407 mannen) richting van het Grote Merengebied op 28 juni 1878. Na de verlaten van meer dan driehonderd dragers op één dag, was Ernest Cambier gedwongen de expeditie te reorganiseren. Vervolgens ging hij verder met tachtig mannen, nalatende het grootste deel van de zorg voor bagage en Wautier Dutrieux.

Op 30 september kwam hij triomfantelijk het land Ounyamouési binnen. De plaatselijke chef, Mirambo, bood hem een verbond aan door zijn bloedbroer te worden. Ernest Cambier werd nadien versterkt door nieuwe dragers. Hij moest wachten tot 22 december in het dorp op nieuws van Wautier en Dutrieux, hij werd ook "weerhouden" door Mirambo die hem veel geschenken gaf. Hij moest zich echter terugtrekken van de expeditie vanwege hoge koorts. Na een brief te hebben ontvangen waarin de dood van Wautier werd aangekondigd, ging hij op zoek met het grootste deel van de expeditie naar Kwa-Karoumbo op 6 januari 1879.

Terwijl hij worstelde om trouwe dragers te rekruteren, ontving Ernest Cambier een brief van de Internationale Afrikaanse Vereniging die, volgens het advies van Henry Morton Stanley, aangaf dat het station ten zuidoosten van het Tanganyika-meer moest worden geplaatst. Cambier accepteerde zijn nieuwe instructies en ging op weg naar wat Karema zal werd. Na vele afwijkingen kon Cambier contact opnemen met de sultan van Karam en een vriend van hem maken. Hij bereikte de oevers van Lake Tanganyika op 11 augustus 1879 en begon het werk van Karema Station.

Hij was de enige Europeaan op zijn expeditie die de oevers van het meer bereikte.

Het was hier dat hij de eerste wetenschappelijke functie van de Internationale Afrikaanse Vereniging oprichtte. Hiervoor kocht hij een oppervlakte van ongeveer 20 km² van de lokale prinsen. Dit grondgebied kan worden beschouwd als het startpunt van wat de onafhankelijke staat Congo zal worden. In 1885 werd het grondgebied afgestaan aan een zendeling instelling van Witte Paters.

Hij verliet Bagamoyo en verkende het binnenland van het land Bagamoyo, vergezeld door twee Belgische agenten. Op 4 juli slaagde hij erin om Unjmawesi te bereiken, waar een van de met gezellen stierf aan difterie, na grote moeilijkheden.

Naar aanleiding van de reizen van Henry Morton Stanley, leek het duidelijk dat zonder een spoorlijn die de watervallen van de rivier zou vermijden Congo, de economische ontwikkeling onmogelijk zou zijn. Ernest Cambier, een van de oprichters van CCIC, kreeg in opdracht van Albert Thys een topografische analyse van Bas-Congo. Het hoofddoel zou zijn om de beste route voor de toekomstige spoorweg te bestuderen. Zijn team bestond uit ingenieurs en landmeters die al in spoorwegbouw ervaren waren.

De eerste schattingen voor de aanleg van de spoorweg werden door Ernest Cambier geschat op 25 miljoen Belgische frank. Het kostte twee keer zo veel als voorzien. De spoorweg die Matadi met Leopoldstad (huidige Kinshasa) verbindt, werd tussen 1890 en 1898 gebouwd.

• Infofiche Ernest Cambier, Koninklijke Academie voor Overzeese Wetenschappen