En Vogue

En Vogue is het geesteskind van de producers/songwriters Thomas McElroy en Denzil Foster. Zij hielden in 1988 audities in Oakland, Californië, voor een meidengroep met de bedoeling een album op te nemen bij Atlantic Records. Ze zochten een nieuwe stijl die de andere damesgroepen zou overstijgen, en tegelijkertijd een grote klasse en bekoorlijkheid zou uitstralen. Na de audities bleken Cindy Herron, Maxine Jones, Terry Ellis en Dawn Robinson de perfecte bezetting. Oorspronkelijk wilden ze slechts drie meisjes, maar de harmonie en de vonken tussen deze vier wisten Thomas McElroy en Denzil Foster te overtuigen om er vier aan te nemen. Ze hadden alle vier acteer- en zangcarrières gedurende de jaren tachtig.

De originele bedoeling was om de groep de naam 'For You' te geven, maar ze wilden een naam die meer gratie, klasse en mode zou uitstralen. Er werd gekozen voor het sierlijkere 'En Vogue'. De groep haalde zijn muzikale inspiratie bij eerdere artiesten als The Supremes, Andrews Sisters, The Emotions en Sister Sledge. Toch werd er bij En Vogue geen frontvrouw naar voren geschoven, zoals men dat gewoon was van eerdere groepen. De meisjes zongen alle vier evenveel de leadzang.

In 1990 verscheen het eerste album 'Born To Sing', de single 'Hold On' bereikte meteen de top van alle hitlijsten en werd gewaardeerd door een groot pop en r&b-publiek. Ook de volgende single 'Lies' werd een grote hit, en tegen de tijd dat 'You Don't Have To Worry' uitkwam kreeg het album platina. 'Don't Go' werd als vierde single uitgebracht en de vier videoclips kregen een artistiekere en stijlvollere uitstraling dan men gewoon was van dance-diva-videoclips.

In 1991 werd En Vogue vijf keer genomineerd op de Soul Train Music Awards, en 'Hold On' won als 'Beste single bij een band of groep'. Ze waren ook genomineerd voor een Grammy Award voor de 'Beste r&b-performance met een duo of groep'.

Eén jaar na 'Born To Sing' kwam 'Remix To Sing' uit, een album met zes songs, waarvan vijf remixen van 'Born To Sing' en het kerstlied 'Silent Night'. Ondertussen verscheen En Vogue overal. Tijdschriften, films, tv-shows en reclamefilmpjes besteedden veel aandacht aan het viertal.

De toon was gezet, en na twee jaar was het tijd voor iets nieuws. 'Funky Divas' werd het antwoord op de vraag naar meer. Een album dat schaamteloos de harde kant van de dames liet tonen, en in z'n geheel nóg meer glitter en glamour uitstraalde dan zijn voorganger. De eerste single 'My Lovin' (You're Never Gonna Get It)' werd vanaf het eerste moment een smash-hit en werd genomineerd voor 'Beste r&b-song van het jaar' bij de 'National Academy of Recording Arts and Sciences'. In de volgende single 'Giving Him Something He Can Feel', een ballad van Curtis Mayfield, klonken ze nog poeslief, maar bij hun derde hit 'Free Your Mind' waren ze duidelijk geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken.

De daaropvolgende singles 'Give It Up, Turn It Loose' en 'Love Don't Love You' deden het minder goed in de hitlijsten, maar stonden op hetzelfde hoog niveau als hun voorgangers. Met 'Funky Divas' hadden ze duidelijk een nieuwe richting ingeslagen, die nog door geen enkele andere artiest bereikt was, door r&b, jazz, funk, rap en rock te mengen.

Elke single werd begeleid door een originele en sensuele videoclip die elk een andere kant van En Vogue toonde. De videoclip van 'Free Your Mind' verdiende zelfs vier trofeeën op de 'Music Video Producers Association Awards'. 'Funky Divas' stond bovenaan de lijst bij vele critici en ontving in 1993 de 'American Music Award for Soul/R&B album of the year'. De groep zelf verscheen ook meer op televisie in programma's zoals In Living Color en Saturday Night Live. Ze zongen het themalied in voor de ABC-series 'Hello Mr. Cooper' en waren te zien in de film 'Batman Forever'.

In 1993 verscheen de ep 'Runaway Love', een album met zes songs gewijd aan hun fans. Op het album waren 3 remixen van 'Funky Divas' te vinden, de titelsong 'Runaway Love' en 'Whatta Man', een project samen met het raptrio Salt 'n' Pepa. De beide nieuwe songs werden hits, en vooral 'Whatta Man' kreeg grote wereldwijde waardering en werd beloond met verscheidene 'Video Music Awards' een jaar later.

Na hun overdonderende succes van de afgelopen vier jaar, besloot En Vogue een rustperiode in te lassen. Cindy trouwde met Glenn Braggs en werd zwanger. Ook Maxine kreeg haar eerste kind, terwijl Dawn liedjes schreef.

Terry ontwikkelde een parfum 'Southern Exposure' en bracht in 1995 haar soloalbum 'Southern Gal' uit met de hulp van haar En Vogue-producers Thomas McElroy en Denzil Foster. Hiervan verschenen twee singles, 'What Did I Do To You ?' en 'Where Ever You Are'. Hoewel het album zeker niet van lage kwaliteit was, sloeg het toch niet zo aan als men verwacht had, en de geruchten gingen wild de ronde dat het einde van En Vogue gekomen was.

Toch, de groep bestond nog steeds en kwam in 1996 terug samen om een song op te nemen voor de track van de film 'Set It Off'. Het resultaat hiervan is te horen in de grootste hit uit de volledige En Vogue-geschiedenis. 'Don't Let Go (Love)' leverde niet alleen een succesvolle bijdrage aan de film, maar werd ook een wereldberoemde klassieker, met Dawns beste leadzang.

Na dit onverwachte gigantische succes beslisten de meiden dat het het juiste moment was voor een nieuw album. Helaas verliep dit niet zonder problemen. Sylvia Rhone, hoofd van En Vogues nieuwe label 'Elektra', vroeg aan alle vier de leden van En Vogue om een contract te tekenen voor een project van twee jaar. Maar Dawn vond dat ze dat niet kon, omdat ze reeds een contract voor haar latere solocarrière had getekend bij Interscope. Ze voelde zich buitengesloten en verraden. «Ze gaven mij een ultimatum : Je doet het op onze manier, of je bolt het af!» zei Dawn in een interview. Cindy leefde mee met Dawn, maar Maxine en Terry bekeken de zaak anders. Zij beweerden dat Dawn sowieso van plan was om uit de groep te stappen, en het contract van twee jaar enkel als goedkoop excuus gebruikte.

Uiteindelijk verliet Dawn in 1997 de groep en En Vogue bleef nog als trio over voor het nieuwe album, waarvan de vocals van sommige liedjes opnieuw moesten worden ingezongen om de stem van Dawn te vervangen. Ook de titel van het album 'Friendship' moest worden verwijderd, en werd vervangen door het weinig originele 'EV3', hetgeen duidde op de derde full-cd en natuurlijk de bezetting, die nog maar uit drie dames bestond.

De single 'Whatever' werd een kleine hit, maar kon het succes van 'Don't Let Go (Love)' niet evenaren. De daaropvolgende single 'Too Gone, Too Long' flopte totaal onverwacht, en En Vogue werd genoodzaakt om hun wereldtournee te annuleren, door te weinig ticketverkoop.

De reden voor deze val is nog steeds moeilijk te achterhalen. Cindy zei in een tijdschrift: «Ik kan niet zeggen dat ik echt hou van ons laatste album. Maar er zijn redenen voor. We moesten met een hele hoop andere en verschillende producers werken, en het album heeft hierdoor weinig samenhang.». Een andere reden voor de hele flop zou ook het vertrek van Dawn kunnen geweest zijn.

In 1999 verscheen 'Best of En Vogue', een compilatie met al hun singles van de voorbije negen jaar, plus de song 'Let It Flow' genomen van het album 'EV3'. Deze werd in Europa uitgebracht ter promotie van de Best Of.

Geheel onverwacht pakte het trio in 2000 terug uit met hun vierde grote album 'Masterpiece Theatre'. En deze mag terecht het opmerkelijkste album van En Vogue genoemd worden. In verschillende liedjes op het album wordt gebruikgemaakt van klassieke muziekstukken, die door stuwende r&b-ritmes omgetoverd worden tot pareltjes van songs. Helaas werd er maar één single van uitgebracht, 'Riddle', en werd enkel een grote hit in Europa.

Kort nadat 'Masterpiece Theatre' uit de hitlijsten verdween, werd En Vogue gedumpt door hun platenmaatschappij 'Elektra' en besloot Maxine om uit de groep te stappen om meer tijd met haar familie door te brengen. Een andere reden was omdat ze Dawn miste.

In 2001 kwam 'Very Best Of En Vogue' uit. Een album dat ongeveer dezelfde singles bevatte als de 'Best Of En Vogue' en dus eigenlijk compleet overbodig was. Zelfs 'Riddle' is niet terug te vinden op het album.

En Vogue was al sinds het vertrek van Dawn op zoek naar een nieuw vierde lid, maar nu ook Maxine de groep verlaten had was die nood nog groter geworden. Een nieuw derde lid vonden ze uiteindelijk in Amanda Cole. Een jonge zangeres die al eerder met de En Vogue-producers Foster/McElroy gewerkt had. In 2001 ging ze samen met Terry en Cindy op tournee, waar ze kleine concerten speelden in de Verenigde Staten en in Nederland.

In 2002 werd er opnieuw een album opgenomen, dit keer samen met Amanda. 'The Gift Of Christmas' kwam uit op het einde van het jaar, en bevatte veel covers van bestaande kerstliedjes. Net zoals bij 'Masterpiece Theatre' was de promotie miniem, en werd het album vooral over het internet verkocht.

Hierna hield ook Amanda het weer voor bekeken, en verliet En Vogue omdat ze solo wilde gaan en terug haar eigen songs wilde schrijven. Maxine en Dawn waren niet van plan om terug in de groep te komen, en nadat En Vogue in de eerste helft van 2003 als een duo verderging, werd in het najaar aangekondigd dat ze een nieuw lid gevonden hadden om Amanda te vervangen. De 21-jarige soloartieste Rhona Bennett, die in 2001 een hit had met 'Satisfied', had alles om perfect bij En Vogue aan te sluiten.

Ze werd meteen op de proef gesteld, want in eind 2003 werd En Vogue gevraagd om te spelen op de Belgische productie 'Night Of The Proms'. Ze hapten toe, en zongen in oktober, november en december concerten in België, Nederland en Duitsland. Hits als 'Don't Let Go (Love)' en 'Free Your Mind' met een orkest als begeleiding bleken goed te werken. Omdat Cindy op die moment wat tijd nodig had voor haar privé-leven, werd Maxine teruggevraagd om Cindy te vervangen op de 'Night Of The Proms'-concerten. Maar officieel bleef de groep uit Terry-Cindy-Rhona bestaan.

Het begon te lijken dat de glorieperiode van En Vogue al een lange tijd voorbij was, en dat ze sinds 1997 enkel de ene flop na de andere teweegbrachten. Maar na zeven slechtere jaren werd 2004 het jaar van 'Soulflower', hun vijfde grote album.

De song 'Losin' My Mind' werd als test-single naar de radio's gestuurd en werd in begin 2004 de meest gevraagde hit op 'AC Radio Stations' in de VS. Het album werd uitgebracht (om onduidelijke redenen enkel in de Verenigde Staten) en 'Ooh Boy' werd als eerste officiële single gekozen. Een modern r&b-nummer dat een van de grootste hits van 2004 in Amerika werd.

Gedurende de zomer van 2004 gingen de meiden van En Vogue terug op een succesvolle tournee door de Verenigde Staten, afgewisseld met interviews en tv-gastoptredens. Hun glittertijd van 1992 bleek weer helemaal teruggekomen te zijn, enkel niet meer op wereldvlak. Het nieuwe album is namelijk nergens in Europa te vinden, en ook de twee singles werden hier niet uitgebracht.

In 2007-2008 werkte En Vogue samen met de Belgische zangeres Natalia. Gezamenlijk met Shaggy traden zij acht keer op in het Sportpaleis in Antwerpen. Naar aanleiding van deze concertreeks nam de groep met Natalia de single Glamorous op, oorspronkelijk een nummer van Natalia's derde album Everything & More. De single werd een grote hit in Vlaanderen. Ook de dvd van de concertregistratie werd een succes.