Emo van Bloemhof

Hij studeerde aan drie beroemde universiteiten, die van Parijs, Orléans en Oxford. Hij geldt voor Oxford, waar hij bekendstaat als Emo van Friesland, als de eerste buitenlandse student. Hij zou er in 1190 aan zijn studie begonnen zijn.[1] Na terugkeer uit Oxford rond 1200 werd hij enige tijd schoolmeester in Westeremden, waarna hij tot pastoor van Huizinge werd gekozen. In 1208 trad hij in in het Nijenklooster nabij Krewerd. Dit klooster, van zijn neef Emo van Romerswerf, sloot zich in 1209 aan bij de Premonstratenzer orde.

Door een schenking van de kerk van Wierum (Wittewierum) ten noordoosten van de stad Groningen stichtte hij daar het mannenklooster Bloemhof. De schenking van de kerk werd teruggedraaid door de bisschop van het bisdom Münster, waarvan de Groninger Ommelanden deel uitmaakten. Om de beslissing van de bisschop bij paus Innocentius III ter discussie te stellen, reisde Emo in 1211-1212 naar Rome.

Het belang van Emo ligt vooral in de kroniek die hij is begonnen over het klooster Bloemhof te Wittewierum ten noordoosten van de stad Groningen. De tekst, voluit Kroniek van het klooster Bloemhof te Wittewierum, is in meerdere handschriften bewaard gebleven en geeft een beeld van de dertiende eeuw door de ogen van tijdgenoten.

Het werk van Emo aan de kroniek is na zijn dood voortgezet door Menko van Bloemhof en een anonieme auteur, vermoedelijk een latere abt van het klooster. Menko schrijft enkele wonderen aan hem toe en noemt zijn begraafplaats als plek waar devotie plaatsvond. Hoewel Menko in de kroniek erg lovend is over Emo, hebben latere monniken nooit pogingen gedaan om hem heilig te laten verklaren.

De kroniek is meermalen uitgegeven. De meest recente editie verscheen in 1991.[2]

• De kroniek van Emo in de digitale Monumenta Germaniae Historica