Elektromagneet

Elektromagneten bestaan in het algemeen uit een kern van ferromagnetisch materiaal, bijvoorbeeld weekijzer, waaromheen een spoel is gewikkeld. Men spreekt van een solenoïde als de kern mechanisch naar binnen verplaatst wordt. Zolang er een elektrische stroom door de spoel loopt is de kern magnetisch. Bij grote elektromagneten, zoals in MRI-scanners en het cyclotron in de CERN, is de spoel vaak van supergeleidend materiaal gemaakt. Een elektromagneet kan al vrij eenvoudig worden gemaakt, bijvoorbeeld door een geïsoleerde koperdraad om een plastic buis heen te wikkelen en hier een gelijkstroom doorheen te leiden. Het magnetische veld dat dan ontstaat is de optelsom van een groot aantal kringstroomvelden.

De elektromagneet is uitgevonden door William Sturgeon.

Voor de opgewekte magnetische flux van de elektromagneet geldt volgens de wet van Ampère:

${\displaystyle \Phi =\mu \cdot N\cdot I}$/l

Daarin is:

${\displaystyle \Phi }$ de magnetische flux in Wb (weber) of Vs (voltseconde)

${\displaystyle \mu }$ de magnetische permeabiliteitvan het medium in Vs/A

${\displaystyle I}$ de elektrische stroom door de spoel in A (ampère)

${\displaystyle N}$ het aantal windingen van de spoel

l is de lengte van de spoel

Er zijn talloze toepassingen van elektromagneten. Een aantal van de bekendste zijn:

• Afvalscheiding
• Elektrische deursloten
• Elektromotor
• Relais
• Solenoïde

• Wiel van Barlow

Techniek in woord en beeld, Het Spectrum, Utrecht, 1994

Zie de categorie Electromagnets van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Zoek elektromagneet op in het WikiWoordenboek.