Egbert II van Meißen

Egbert II was de laatste telg uit de Brunonen-dynastie die als graaf Midden-Friesland bestuurde. Hij was negen jaar oud als zijn vader Egbert I in 1068 stierf. De jonge Egbert volgde hem op als graaf van Meißen, Stavoren, Oostergo, Westergo en IJsselgo. Hij staat erom bekend een van de grootste vijanden van Duitse keizer Hendrik IV te zijn, die overigens een neef van hem was. Hij kwam vier keer in verzet tegen zijn leenheer. Even vaak werden zijn graafschappen hem ontnomen.

Als Egbert in 1076 voor de eerste keer in opstand kwam tegen de keizer, moest hij zijn meerdere erkennen in de keizer. Na zijn onderwerping werd het markgraafschap Meißen hem als straf ontnomen. Egbert zon op wraak en een jaar later verzette hij zich opnieuw tegen de keizer. Wederom werd hij verslagen en opnieuw moest hij als straf een graafschap afstaan. Zuidergo met Stavoren ging in 1077 formeel over naar bisschop Koenraad.

De Utrechtse bisschop was uit hetzelfde hout gesneden als Egbert en probeerde diens overige Friese graafschappen af handig te maken. De twee leenheren bestookten elkaar met legers en Koenraad leek de overhand te krijgen, maar slaagde hier niet in. Op het moment dat Egbert begreep dat hij de strijd niet kan winnen, verzoende hij zich met zijn neef, de keizer, in 1080. Als hij zes jaar later dacht over genoeg macht te beschikken begon hij in 1086 weer een opstand tegen de keizer. Ook deze keer mislukte zijn poging en zijn laatste Friese bezittingen kwamen in handen van de bisschop van Utrecht. In 1088 werd Egbert door de keizer vogelvrij verklaard. Hij sneuvelde in 1090 tijdens een gevecht.

Na de dood van Egbert II volgde zijn zuster Gertrudus hem op als hoofd van de familie. Van keizer Hendrik kreeg zij de leenschapen Brunswijk en Meißen weer toebedeeld. Na een paar jaar lobbyen werd haar echtgenoot Hendrik van Northeim tot graaf over het graafschap Midden-Friesland benoemd.

• Graafschap Midden-Friesland