Edgar Kant

Het begin van Kants wetenschappelijke carrière viel samen met de eerste jaren van de onafhankelijkheid van Estland. Er was grote behoefte aan geografische kennis van Estland, omdat het land eeuwenlang onderdeel was geweest van het Russische Keizerrijk. De Fin Johannes Gabriel Granö was in 1919 benoemd tot hoogleraar Geografie in Tartu en Kant behoorde tot zijn eerste leerlingen. Het onderzoek dat door Granö werd opgezet paste in de traditie van Heimatkunde, de integrale studie van fysieke en sociale verschijnselen in een bepaalde regio. Kant week bij de uitwerking van de principes van Heimatkunde wel af van de opvattingen van Granö. Hij schonk naar verhouding veel aandacht aan de rol van de steden in de ruimtelijke organisatie van een bepaald gebied. Zijn opvattingen over de relatie tussen mens en (fysieke) omgeving waren bovendien sterk beïnvloed door Franse geografen (Vidal de la Blache). In 1926 publiceerde Kant ‘Tartu. Linn ümbrus ja organism. Ehk ühtlasi linnageograafiline vaatlus linnamorfoloogiale’ (Tartu als omgeving en organisme. Een stadsgeografische beschouwing over stedelijke morfologie). Deze studie was gebaseerd op omvangrijk empirisch onderzoek naar de interne geleding van de stad en de relatie tussen stad en omgeving. In zijn in 1933 gepubliceerde dissertatie stond het stedelijk netwerk van Estland centraal. Deze belangstelling voor stadsgeografische thema’s in Estland was opmerkelijk omdat het land in die tijd nog een sterk landelijk karakter had. Slechts een kwart van de bevolking woonde in stedelijke kernen.

Na zijn gedwongen vertrek uit Estland in 1944 zette hij zijn stadsgeografisch onderzoek voort in Lund. Hij bereikte opmerkelijke resultaten door een combinatie van kwalitatieve en kwantitatieve onderzoeksmethoden. Met dit onderzoek leverde hij een bijdrage aan de modernisering van de bestuurlijke regionalisatie in Zweden. Mede door Kant werd het onderzoek naar migratiestromen en de hiërarchie van centrale plaatsen een speerpunt voor de geografen van Lund. Door zijn omvangrijke internationale contacten bracht Kant de Zweedse geografen in contact met hun Franse en Duitse collega’s. Met zijn leerling Torsten Hägerstrand stond Kant zo aan de basis van de vernieuwing en internationalisering van de Zweedse geografie.

In latere jaren concentreerde hij zich op wetenschapstheoretische vraagstukken zoals de historische ontwikkeling en classificatie van geografische begrippen. Vanaf 1965 werkte hij aan een internationaal geografisch woordenboek met een speciaal deel over regionale termen. Het werk bleef onvoltooid.