Ecomodernisme

Het ecomodernisme is rond 2004 ontstaan in de Verenigde Staten. De denkwijze ontstond mede in reactie op de denkbeelden van een deel van de traditionele milieubeweging. Volgens de ecomodernisten is een groot deel van de traditionele milieubeweging:

• Te kritisch over de gevolgen van de moderniteit en de vooruitgang voor het milieu.
• Te kritisch op de rol van de mens in relatie tot de natuur, en denkt zij te veel in termen van beperkingen van het menselijke handelen die nodig zouden zijn.
• Te kritisch over de nadelen van technologie en economie voor het milieu.
• Te negatief over de toekomst van de natuur, en overdreven positief over de natuur zelf.

In april 2015 schreef een groep van 18 zelfverklaarde ecomodernisten het gezamenlijk gepubliceerde An Ecomodernist Manifesto. Bekendste auteurs waren onder meer Linus Blomqvist, Stewart Brand, Barry Brook, Ruth DeFries, Erle Ellis, David Keith, Mark Lynas, Ted Nordhaus, Roger A. Pielke, Jr., Michael Shellenberger en Robert Stone.[1]

Ecomodernisten onderscheiden zich binnen de milieubeweging door hun krachtige waardering voor modernisme en moderniteit. Zij verwelkomen verdere modernisering, en zijn ervan overtuigd dat deze zal leiden tot sterke vooruitgang, ook op het terrein van duurzaamheid.

Ecomodernisten erkennen de bestaande milieuproblemen wel, maar geloven in de mogelijkheid om deze in de toekomst met behulp van menselijke inventiviteit te verminderen. Zij verwachten op korte termijn nog vele technologische innovaties, zoals bijvoorbeeld technieken voor schonere productie, die sterk zullen bijdragen aan een nieuwe, duurzame economie. Omdat zij denken dat de economie volledig duurzaam kan worden, zien zij economische groei niet als een probleem, maar als positief voor een verdere verhoging van de welvaart. Volgens de ecomodernisten hoeven er dan ook geen gedragsbeperkingen te worden opgelegd aan de mens of het bedrijfsleven om duurzaamheid te bereiken. Zij hebben een weerstand tegen gedragsvoorschriften en morele oproepen tot soberheid.

Zij zien de natuur niet als intrinsiek waardevol, maar als leverancier van natuurlijke hulpbronnen en ecosysteemdiensten voor de mens. Ecomodernisten hebben geen moeite met de dominantie van de mens op onze planeet in het Antropoceen en zijn van mening dat het gewenst kan zijn om de menselijke dominantie verder te vergroten om het natuurlijke systeem optimaal te sturen.

Geïnspireerd door het werk van Mike Shellenberger en Ted Nordhaus, dat in 2004 de grondslag legde voor de ecomodernistische stroming, brachten zeven Nederlandstalige journalisten, wetenschappers en voormalige klassiek groene milieuactivisten in 2017 een boek uit over het ecomodernisme. Vanuit deze samenwerking is de Stichting Ecomodernisme ontstaan, die in Nederland artikelen, boeken en documentaires publiceert en congressen, workshops en debatten organiseert.

• Het ecomodernistisch manifest
• Stichting Ecomodernisme

• Ecologische modernisering