Dwergwerpen

De herkomst van deze activiteit is onduidelijk. Diverse bronnen plaatsen het in Australië en/of Nieuw-Zeeland in de tweede helft van de twintigste eeuw,[1] maar het is mogelijk veel ouder. Een enkele meent dat het op een middeleeuws gebruik teruggaat. In de jaren 1980 moet het geen onbekende sport zijn geweest in cafés en op kermissen in de Verenigde Staten en in Groot-Brittannië, naast de genoemde landen.[2] Ook in Frankrijk is het enige tijd populair geweest.

In de loop van de jaren 80 van de twintigste eeuw ontstond weerstand tegen deze activiteit, waarbij tegenstanders bezwaar maakten op grond van 'menselijke waardigheid' en op een verbod aanstuurden. Dwergen die zich lieten gooien, hebben zich meestal hiertegen verzet, omdat ze voor hun broodwinning afhankelijk waren geworden van die activiteit.[3]

In 1992 vaardigden de burgemeesters van de Franse gemeentes Morsang-sur-Orge en Aix-en-Provence een verbod uit op dwergwerpen, kennelijk op aangeven van het ministerie van Binnenlandse Zaken.[1][4] Degene die met zich zou laten werpen, de 114 cm lange Manuel Wackenheim, ging hiertegen in beroep op grond van zijn zelfbeschikkingsrecht en zijn recht op een bron van inkomsten. Uiteindelijk besloot de Franse Raad van State in 1995 dat een burgemeester het recht had de activiteit te verbieden op gronden van menselijke waardigheid en openbare orde. In september 2002 oordeelde de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties desgevraagd dat deze beslissing niet discriminerend is voor dwergen.[5] Daarmee is dwergwerpen onder meer in Frankrijk niet direct verboden, maar heeft elke burgemeester wel het recht de activiteit te verhinderen.[1]

In de Verenigde Staten is dwergwerpen met name populair geweest in cafés in de staat Florida. In 1989 kwam het tot een verbod, op aandrang van de organisatie Little People of America na het overlijden van een dwerg bij een evenement.[2] In oktober 2011 werd dit verbod ingetrokken, op initiatief van de politicus Ritch Workman. Workman vond de wet een onaanvaardbare inmenging van de staat in de privésfeer van de burger en hij kreeg het parlement achter zich.[6][7]