Dadivank

Volgens de overlevering is Dadivank al in de 2e helft van de 1e eeuw opgesticht op de plaats waar de tomb van de heilige Dadi lag. In de vroege Middeleeuwen was het de zetel van het bisdom Mets-kuank (een van de gewesten van Artsach). Door de eeuwen heen werd het menigmaal overvallen en vernield bij rooftochten van de Arabiëren, de Seldjuks e.a., maar telkens werd het hersteld en herbouwd. Dadivank had toen een bevolking van een kleine dorp. De 13e-eeuwse geleerde Mchitar Gosj zou tijdelijk hier verblijven en aan zijn “Rechtenboek” werken.

In 1234 bouwde Arzoe-chatoen, de vorstin van Hatterq, de kathedraal van Dadivank “Onze-Lieve-Vrouw” – ter nagedachtenis van haar echtgenoot, de vorst Wachtang, en twee zonen, die in de oorlog gevallen waren.

Behalve de kathedraal zijn er in Dadivank een aantal bouwwerken, die uit de Middeleeuwen dateren: o.a. 2 oude kerken, 2 gebedshuizen, kluizen, een herberg, een werkkamer en een kantoor. Ook zijn er kruisstenen en inscripties in het Oudarmeens bewaard.

Ten tijde van de Sovjet-Unie, met name van 1930 tot 1993, lag Dadivank in het rayon Kalbajar van de Azerbeidzjaanse SSR, net 200 m weg van de grens van de regio Martakert van de NKAO. In de zomer van 1993 werd het gebied veroverd door de Armeniërs van Nagorno-Karabach. In 1994 werd Dadivank heropend. Volgens de bestuurlijke indeling van de de facto republiek Nagorno-Karabach, valt Dadivank weer onder het bestuurlijk gebied van het gewest Mardakert.

Dadivank wordt tot een van de mooiste historische monumenten van Nagorno-Karabach gerekend.

Zie de categorie Dadivank Monastery van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.