Creatinine

Creatinine is een afbraakproduct van creatinefosfaat in spierweefsel en wordt door het lichaam met een vrij constante snelheid geproduceerd, afhankelijk van de aanwezige hoeveelheid spiermassa. Het wordt in de nier hoofdzakelijk passief gefiltreerd, hoewel een klein gedeelte actief wordt uitgescheiden. Hierdoor ontstaat in het bloed een evenwichtsspiegel die het resultaat is van de productiesnelheid in de spieren en de klaring door de nieren. De creatinineklaring is hierdoor een bruikbare maat die iets zegt over de glomerulaire filtratiesnelheid.

Creatinine
Structuurformule en molecuulmodel
Tautomere vormen van creatinine
Algemeen
Molecuulformule      (uitleg)	C4H7N3O
IUPAC-naam	2-amino-1-methyl-5H-imidazol-4-on
Andere namen	creatinine
Molmassa	113,12 g/mol
SMILES	CN1CC(=O)N=C1N
CAS-nummer	60-27-5
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand	vast
Dichtheid	1,09 g/cm³
Smeltpunt	300 °C
Waar mogelijk zijn SI-eenheden gebruikt. Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal    Scheikunde

Mensen met veel spieren hebben meestal een hoger niveau ('spiegel') van creatinine in hun bloed dan minder gespierde mensen. Doordat mannen over het algemeen over meer skeletspierweefsel beschikken dan vrouwen, zullen deze ook over een grotere concentratie creatinine beschikken. Het normale niveau ligt meestal tussen 60 en 120 micromol/liter maar bij kinderen en oudere mensen liggen de waarden over het algemeen lager.[1] Bij een verminderde nierfunctie wordt de bloedwaarde hoger omdat het aanbod gelijk blijft maar de klaring afneemt. Door de overcapaciteit van onze nieren is een toename van het creatinine in het bloed pas zichtbaar als circa de helft van de nierfunctie is uitgevallen. Gezien de ruime marges voor een 'normaal' creatinine kan bij een binnen normale grenzen liggend creatinine dus toch al een vrij slechte nierfunctie bestaan (bijvoorbeeld: bij een kind van 12 jaar past een serum creatinine waarde van 35 μmol/l en is een waarde van 100 μmol/L verhoogd).