Christophe Guilluy

Christophe Guilluy werd op 14 oktober 1964 geboren in Montreuil (Seine-Saint-Denis), en groeide op in de Parijse wijk Belleville. Het flatgebouw waarin hij woonde, zou worden afgebroken waardoor het gezin had moeten verhuizen naar de randgemeente La Courneuve. Uiteindelijk bleef het gebouw toch gespaard, zodat het gezin in Parijs kon blijven.[1]

Hij werd in 1987 master in de stadsgeografie aan de Universiteit Parijs 1 Panthéon-Sorbonne.[2]

Later werkte hij als adviseur voor lokale besturen[3] en als manager bij een marketingbureau.

Het idee van regionale tegenstellingen in Frankrijk is niet nieuw: reeds in 1947 schreef de Franse geograaf Jean-François Gravier zijn beroemd pamflet «Paris et le désert français»[4][5]

Guilluy wijdt zich sedert het einde van de jaren 1990 aan de uitwerking van een nieuwe sociale geografie, waarin hij een aantal politieke, sociale en culturele problemen in het hedendaagse Frankrijk benadert vanuit een geografisch perspectief. Reeds in 2004 verscheen Atlas des nouvelles fractures sociales, en in 2010 Fractures françaises, publicaties die veel weerklank genoten,en door politici van zowel rechts als links gewaardeerd werden om hun analyses.[6][7] Hij wijst op het ontstaan van La France périphérique (“perifeer, excentrisch Frankrijk”), dat zich uitstrekt vanaf de kwetsbare verstedelijkte rand van de grote steden, over de kleine en middelgrote steden, tot het platteland. In dat gebied woont nu 60% van de bevolking, en driekwart van een nieuwe “onderklasse”, die uit de boot valt van de gemondialiseerde grote steden met hun randgemeenten.[8]

Samen met Serge Guérin, gespecialiseerd in de sociologie van de oudere bevolking wijst hij op de toenemende sociaal-precaire situatie van een groeiend aantal gepensioneerde arbeiders, lagere bedienden en kleine zelfstandigen die in dit perifere deel van Frankrijk wonen en nauwelijks rondkomen.[9]

In 2017 tekende hij, samen met Jean-Pierre Chevènement en 14 andere vooraanstaanden een opiniestuk in Le Figaro onder de titel Europe: la supranationalité a échoué, faisons confiance aux nations (“De supranationaliteit heeft gefaald, laten we vertrouwen schenken aan de natiestaat”).[10]

In interviews verwoordt Guilluy de wanhoop van deze “verliezers van de mondialisering”, die uit reactie niet meer deelnemen aan verkiezingen, of een proteststem uitbrengen.[11][12] In de Protestbeweging van de gele hesjes ziet Guilluy dan ook een bevestiging van zijn theorie.[13]

Guilluy kreeg uit verschillende hoeken kritiek op zijn werk en uitspraken. Meer bepaald worden hem overhaaste conclusies aangewreven, en verweten de sociale tegenstellingen te voeden, hetgeen extreemrechts in de kaart zou spelen.[14]

• Atlas des fractures françaises, Éditions L'Harmattan, 2000 ISBN 978-2738493910
• Atlas des nouvelles fractures sociales en France, Paris, Éditions Autrement, 2004, heruitgegeven in 2006 ISBN 978-2746708228 Cartes
• Fractures françaises[15], Bourin Éditeur, 2010 ISBN 978-2849412015, overgenomen in « Champs Essais », Flammarion, 2013 ISBN 978-2081289611
• L'Annuel des idées 2009, Bourin Éditeur, 2009 ISBN 978-2849411148
• Plaidoyer pour une gauche populaire : la gauche face à ses électeurs, Éditions Le Bord de l'eau, 2011 ISBN 978-2356871404
• La France périphérique: comment on a sacrifié les classes populaires, Flammarion, 2014[16]
• Le Crépuscule de la France d'en haut, Flammarion, 2016, ISBN 9782081375345.
• No Society. La fin de la classe moyenne occidentale, Flammarion, 2018, ISBN 9782081422711.