Charles Thompson

Thompson begon al op 10-jarige leeftijd professioneel piano te spelen. Op 12-jarige leeftijd werd hij uitgenodigd door Count Basie om op het podium te spelen, toen hij als pianist van de band van Bennie Moten in Colorado Springs met deze speelde bij een dansevenement. Toentertijd kreeg hij ook zijn bijnaam Sir Charles Thompson (van Lester Young uit de band, waaronder hij later meestal optrad. Tijdens de jaren 1940 begon hij ook bop te spelen, nam hij met Charlie Parker (bijvoorbeeld met Parker en Gordon op het album Takin off, Apollo Records, nieuw bij Delmark Records in 1992), Dexter Gordon, J.C. Heard in eigen bands op en was hij in 1944/45 in de band van Coleman Hawkins en Howard McGhee.

Volgens eigen zeggen beleefde hij de insprong van de bop ten aanzien van de swing toentertijd vooral in de wijze, hoe jazz werd gepresenteerd. Was het voorheen vooral dansmuziek, ging men daarna naar jazzconcerten en in clubs. Was voorheen een goed ritme belangrijk, speelden Parker en Dizzy Gillespie meer noten en sneller, hetgeen ze dan bop noemden. Voor hem als speler waren deze definities echter zeer, zeer onbelangrijk. Tijdens dit interview gaf hij als directe invloeden minder pianisten als zijn mentor Count Basie aan, als de saxofonisten Coleman Hawkins en Lester Young. Later speelde hij veel solo in bars en met verschillende trio's onder zijn naam.

Thompson was nog in 2004 actief als pianist. In 2000 bracht hij de trio-opnamen Robbins Nest – Live at the Showcase en in 2001 I Got Rhythm – Live at the Showcase uit (beide bij Delmark Records) en in 1984 het soloalbum Portrait of a Piano. Hij woonde in Californië en vanaf 2002 in Japan bij zijn echtgenote Makiko.

Als componist was hij schrijver van de jazzstandard Robbins Nest, die bijvoorbeeld werd vertolkt door Illinois Jacquet.