Carolyne Van Vliet

Karolyne van Vliet werd geboren in Dordrecht.[1] Ze haalde in 1949 haar kandidaatsexamen in de natuur- en wiskunde aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Aan dezelfde universiteit behaalde ze in 1953 haar doctoraal in de natuurkunde en promoveerde ze er in 1956 onder Gerardus Sizoo op het proefschrift met de titel "Current Fluctuations in Semiconductors and Photoconductors".

Van 1949 tot 1953 was Van Vliet docent-assistent aan de Vrije Universiteit Amsterdam, en van 1953 tot 1956 was ze N.V. Philips Research Fellow aan dezelfde universiteit. Vervolgens kreeg ze een aanstelling als Fulbright Fellow aan de Faculteit Elektrotechniek aan de Universiteit van Minnesota; in 1957 werd ze er universitair docent. Van 1958 tot 1960 was ze kortstondig "conservator" aan de faculteit Natuurkunde van de Vrije Universiteit, waarna ze in 1960 terugkeerde naar Minnesota. Tot 1970 was ze er hoogleraar.

Tussen 1969 en 1995 was Van Vliet als hoogleraar theoretische natuurkunde verbonden aan het Centre de Recherches Mathématiques van de Universiteit van Montreal en van 1992 tot 2000 hoogleraar op de faculteit van elektro- en computertechniek aan de Florida International University in Miami. Haar laatste positie was die van adjunct-hoogleraar natuurkunde aan de Universiteit van Miami. Bij van Vliet promoveerden zes natuurkundigen op onderwerpen uit de vastestoffysica.[2]

Voor haar veelomvattende bijdragen aan haar vakgebied werd ze in 1991 gekozen tot lid van het Institute of Electrical and Electronics Engineers (IEEE) en in 2010 tot Fellow van de American Physical Society (APS).