Ocaml

Zoals alle van ML afgeleide talen maakt OCaml gebruik van type-inferentie. Dit houdt in dat de compiler automatisch het type afleidt van alle expressies. In combinatie met statische typering (Engels: static typing) zorgt type-inferentie ervoor dat bepaalde soorten fouten die normaal pas tijdens de uitvoering van het programma aan het licht komen al tijdens het compileren ontdekt worden. Ook is het niet nodig om datatypes expliciet te specificeren (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Java).

In tegenstelling tot andere functionele programmeertalen is OCaml erg efficiënt. Dit komt onder andere doordat de combinatie van type-inferentie en statische typering het controleren van typen tijdens de uitvoering grotendeels overbodig maakt. Ook maakt de OCaml-compiler gebruik van codeanalyse om verregaande optimalisaties te maken, en zijn de standaardbibliotheken erg efficiënt geïmplementeerd.

Naast de traditionele functionele manier van programmeren ondersteunt OCaml ook imperatief programmeren (OCaml is niet strikt functioneel: het is mogelijk om side-effects te creëren) en objectgeoriënteerd programmeren.

Verdere kenmerken:

• Algebraïsche datatypen
• Geparameteriseerde polymorfie
• Functors (geparameteriseerde modules)
• Exception handling (het afhandelen van runtime fouten)
• Een lexer generator en een parser generator. Deze vertonen een sterke gelijkenis met respectievelijk Lex en Yacc
• Een macrotaal (Camlp4)

Een programma met de volgende inhoud, opgeslagen als hello.ml:

 print_endline "Hello world!";;

Dit kan als volgt gecompileerd worden:

$ ocamlc hello.ml -o hello

De opdracht om het uit te voeren luidt:

$ ./hello
Hello world!
$

Dit is een implementatie van quicksort:

 let rec quicksort = function
   | [] -> []
   | pivot :: rest ->
       let is_kleiner x = x < pivot in
       let links, rechts = List.partition is_kleiner rest in
       quicksort links @ [pivot] @ quicksort rechts