Brenda Lee

Lee was van jongs af aan muzikaal actief, tijdens kerkdiensten zong ze solo's en memoriseerde melodieën op jonge leeftijd door naar de radio te luisteren en ze na te fluiten. Lees eerste aanraking met de muziekwereld was toen ze een door school georganiseerde regionale zangwedstrijd won. Haar prijs was een live verschijning tijdens een radioshow van Atlanta: Starmakers Revue, het volgende jaar trad ze daar op. Op tienjarige leeftijd was ze de grootste verdiener in haar gezin; haar vader was in 1953 overleden. Lee verscheen op televisie en radio. Nadat Lee in The Peach Blossom Special verscheen, veranderde de producer van de show haar naam in Lee, want Tarpley klonk te lastig om te onthouden.

Lee brak door in de muziek- en showbusinesswereld in februari 1955, toen ze verscheen op een radiostation uit Swainsboro, om Red Foley te zien in Augusta. Een diskjockey uit Augusta haalde Foley over om naar Lee te luisteren nog voor Foley zijn show zou geven. Foley was onder de indruk van de tienjarige meid met de krachtige stem en liet haar het nummer "Jambalaya" zingen tijdens de show. Op 31 maart zong Lee tijdens de Ozark Jubilee-show in Springfield, Missouri. De komende vijf jaar zou ze nog vele verschijningen maken. In 1956 ondertekende Lee een contract met platenlabel Decca Records.

Tussen 1958 en 1965 had Lee haar grootste hits. Succesvolle nummers van Lee tijdens die periode waren onder andere "Jambalaya (On the Bayou)", "Sweet Nothin's", "I Want to Be Wanted", "All Alone Am I", "Break It To Me Gently" "Fool #1" en "Dum Dum". Lee had een hit met het nummer "Rockin' Around the Christmas Tree" uit 1958, een kerstmisnummer. Dit is haar meest verkochte nummer. In 1959 toerde Lee door het Verenigd Koninkrijk, waar ze toentertijd meer aanzien had dan in de Verenigde Staten. In 1960 was Lee's voorprogramma de toen nog beginnende en onbekende band The Beatles.[4] In 1960 had ze een nummer 1-hit met "I'm Sorry", dat in de Billboard Pop Chart stond. Het was haar eerste gouden single. Later werd het nummer genomineerd voor een Grammy Award. Lees laatste toptiensingle was in 1963 "Losing You".

Na de tweede helft van de jaren 60 was Lee minder actief. Dit veranderde gedurende de jaren 70, toen ze weer succes maakte onder het countrygenre. Belangrijke nummers die zij uitbracht waren "My Boy Lollipop", "Nobody Wins", "Sunday Sunrise", "Wrong Ideas", "Big Four Poster Bed", "Rock On Baby", "He's My Rock", "Tell Me What It's Like", "The Cowboy and the Dandy" en "Broken Trust". In 1982 gaf Lee samen met Dolly Parton, Kris Kristofferson en Willie Nelson een album uit, getiteld The Winning Hand. Het werd een succesvol album en bereikte de top tien in de countryalbumhitlijst van de VS.[5] Lees laatste bekende hit dateert van 1985, een duet met George Jones: "Hallelujah, I Love Her So".

In 1982 werd ze opgenomen in de Georgia Music Hall of Fame en in 1997 in de Country Music Hall of Fame.

Tegenwoordig is Lee nog steeds actief, hoewel niet zoals vroeger. Nu en dan geeft ze nog eens optredens. In 2004 verscheen haar autobiografie: Brenda Lee: Little Miss Dynamite.

Ze wordt ook genoemd in het nummer "Radar Love" van de Haagse rockband Golden Earring.