Benhamklasse

De Benhamklasse torpedobootjagers kwamen in dienst van de Amerikaanse marine tussen 1938 en 1939. Ze waren grotendeels gebaseerd op de Gridleyklasse en Bagleyklasse. De klasse bestond uit 10 schepen die allemaal in 1939 in dienst zijn gesteld. Twee schepen gingen verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog, drie zouden gesloopt worden in 1947, terwijl de overige vijf afgezonken werden nadat deze besmet waren door kernproeven in de Grote Oceaan.

Vlag Benhamklasse Vlag
USS Benham (DD-397)
Geschiedenis
In dienst gesteld	1938-1939
Algemene kenmerken
Waterverplaatsing	1.500-2.350 ton
Afmetingen	103,8 m × 10,8 m
Bemanning	251 koppen
Techniek en uitrusting
Machinevermogen	50.000 pk
Snelheid	40,7 knopen
Bewapening	4× 127mm kanonnen 2× 40mm dubbelloops luchtafweerkanonnen 8× 533 mm torpedobuizen (2×4)
Portaal    Marine

Tekening Benhamklasse

USS Rowan naast de USS Augusta (CA-31) (december 1942)

De schepen kregen bij de bouw vier 5-inch(127mm) kanonnen, twee op het voordek en twee op het achterdek, die gebruikt konden worden tegen doelen op zee en in de lucht. Het kreeg verder een zware bewapening van niet minder dan 16 21-inch (533mm) torpedolanceerbuizen. Dit is het grootste aantal geplaatst op een Amerikaanse torpedobootjager.

Er was een schoorsteen waarop drie stoomketels waren aangesloten. Dankzij de modernere en meer efficiënte stoomketels kreeg deze klasse er drie in plaats van vier bij een vorige klasse van torpedobootjagers. Hierdoor werd ruimte bespaard en kwam het gewicht van het schip lager uit waardoor de snelheid verbeterde. De twee stoomturbines, voor elke schroef een, hadden een totaal vermogen van zo’n 50.000 pk.