Batikken

Om te batikken wordt de stof eerst gedeeltelijk met was beschilderd. De behandelde delen kunnen geen verf opnemen. Na het verven wordt de was verwijderd. Geavanceerde batik bestaat uit verschillende kleurgangen, waarbij tussen de verfbaden door de was (deels) wordt verwijderd of opnieuw wordt aangebracht. Doordat er kleine barstjes in de was komen, treedt er vaak een soort craquelé-effect op.

Het batikken werd en wordt vooral gedaan in Indonesië, met name op Java. Er bestaan aanzienlijke regionale verschillen in de batikpatronen. Sinds 2009 staat batik vermeld op de Lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid.

De prachtige gebatikte stoffen hebben vervolgens de Nederlandse katoenindustrie geïnspireerd tot innovatieve en kleurrijke druktechnieken. Deze stoffen werden vervolgens geëxporteerd naar Indonesië. Na de onafhankelijkheid van Indonesië en de teloorgang van de Nederlandse textielindustrie is deze productiewijze in Nederland verloren gegaan. In 1993 werd door Vlisco het laatste handbestempelde doek afgeleverd. Dit bedrijf levert nog wél op batik gelijkende, machinaal bedrukte doeken af, die vooral in West-Afrika worden verkocht.

Vrouwen aan het werk in het batik-atelier Masina (Cirebon, Midden-Java)

Indo-Europese Batik, in Indonesië bekend als Batik Belanda (Nederlandse Batik), was een Batik-stijl die hoofdzakelijk door Indo-Europese (Indo's) vrouwen werd ontwikkeld voor Europese vrouwen in Nederlands-Indië tussen 1840 en 1940. De vrouw die de stijl begon was Carolina Josephina van Franqemont, ze was van gemengd Europees-Indonesische afkomst. Ze slaagde er als eerste in Indonesië in om rijk gekleurde batiks te maken met plantaardige verf.

Typische afbeeldingen op Indo-Europese batiksarongs zijn boeketten, illustraties van Europese sprookjes en illustraties afkomstig van Europees behang. De Indo-Europese vrouwen waren de eersten de op industriële schaal batiks produceerden en zo de verspreiding van batik naar andere gebieden bevorderden en de eersten die moderne batikstijlen ontwikkelden.

Bekende batiksters zijn: Carolina Josephina van Franqemont, Catharina Carolina van Oostrom (nee Philips), B. Fisfer, S.W. Ferns (nee Gregory), Scharff van Dop, J. Toorop, Dunhuyzen, C.M. Meyer (nee de Bats), J.A. de Witt (nee Meyer), A.J.F. Jans (nee Veenstra), A. Wollweber, L. Metzelaar (nee de Stroop), W. Beer (nee de Stroop), Eliza Charlotta van Zuylen (nee Niessen), Simonet, Maria Paulina Carp (nee Rapilla), Raden mas Padmo Soediro, S.B. Feunem, C. Croes, L. Fredericks, S. Haighton en J. Williams.

De stijlen van deze batiksters zijn bekend onder de namen "batik Prankemon" (Franquemont) en "batik Pansellen" (van Zuylen). Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de fabrieken geplunderd. Van de patronen van Eliza Charlotta van Zuylen is bekend dat ze in Chinese handen vielen die zestigduizend gulden boden om de handtekening van mevrouw van Zuylen te mogen gebruiken.

Binnen het batikken is een aparte kunststroom ontstaan door kunstenaars die er panelen van maken speciaal voor wanddecoratie.

Het Gemeentemuseum Den Haag heeft een fraaie collectie stoffen. In het Amsterdamse Tropenmuseum bevindt zich de grootste collectie Indonesische batiks in Nederland.

• Elliott, Inger McCabe, Batik, Fabled Cloth of Java. New York, Clarkson N. Potter, 1984.
• Hout, I. van (ed.), Batik, Drawn in Wax: 200 Years of Batik Art from Indonesia in the Tropenmuseum Collection. Amsterdam, Royal Tropical Institute, 2001.
• Kerlogue, Fiona, Batik: ontwerp, stijl en geschiedenis. Rijswijk, Elmar, 2005.
• Veldhuizen-Djajasoebrata, Alit, Bloemen van het heelal; de kleurrijke wereld van de textiel op Java. Amsterdam: Sijthoff, 1985.
• Veldhuizen, Harmen C., Batik Belanda 1840 - 1940

• Tie-dye
• Soeki Irodikromo

Zie de categorie Batik van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.