Arjo Vanderjagt

Arjo Vanderjagt (1948) is een Nederlands filosoof en was hoogleraar Ideeëngeschiedenis aan de Faculteit Wijsbegeerte van de Rijksuniversiteit Groningen. In 1971 begon hij met de studies wijsbegeerte, geschiedenis en Semitische talen, waarvan hij voor de eerste twee cum laude slaagde. In 1981 verkreeg hij de doctoraat in de geschiedenis met een dissertatie over het gebruik van literaire teksten in de vorming van Bourgondische politieke ideologie. Hij heeft verschillende leerstoelen bekleed, onder meer aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, Universiteit Utrecht en de Rijksuniversiteit Groningen.

Zijn wetenschappelijke interesses beslaan onder meer het neoplatonisme, het oude Nubia, antropologie van de kerkvaders, Anselmus van Canterbury, de kruistochten, het Bourgondië van de vijftiende eeuw, de relatie tussen literatuur en filosofie, renaissance humanisme, Dante, ridderlijke ideologie, de geschiedenis van de universiteit, ideeën over liefde in de middeleeuwen, reizen in de middeleeuwen, vroegmodern politiek denken en ideologie en de historische taxonomie van planten.

Op 30 maart 2009 hield hij zijn afscheidsrede genaamd Een oefenplaats van de Muzen, waarin hij het verband tussen wetenschappelijk werk en persoonlijke vriendschappen tussen de beoefenaars van die wetenschap probeert aan te tonen. Voorbeelden hiervan noemt hij de groep noordelijke humanisten rond Rudolf Agricola in de vijftiende eeuw, de kloosterlijke gemeenschap van Anselmus van Canterbury (1109) en de Orde van het Gulden Vlies opgericht door Filips de Goede in 1430.