Zaak-Arcopar

Arcopar was de naam van aandelen in de Groep Arco die werden verkocht aan klanten van de bank BACOB. Vele van deze klanten behoorden tot het ACW, de koepel van de christelijke werknemersorganisaties. Deze bank ging later op in Dexia en toen Dexia failliet ging werden de aandelen vrijwel waardeloos. Het ging over in totaal 800.000 klanten.

De regering-Leterme II kende aan de coöperatieve aandelen de staatsgarantie toe die in 2009 wettelijk mogelijk werd gemaakt voor spaargeld.

Begin 2013 werd beweerd dat Arco zelf meegeschreven heeft aan de waarborgregeling.

Minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V), zelf een ACW'er, lag in deze zaak onder vuur omdat hij volgens de N-VA weet had van een geheime, lucratieve deal rond winstbewijzen tussen het ACW en Belfius, de opvolger van Dexia, dat na het faillissement in handen kwam van de federale overheid en dus onder toezicht kwam van Vanackere. Het ACW gaf Belfius bij deze deal een eeuwigdurende lening, waarop Belfius een grote interest betaalde. Politiek werd geopperd dat het om een vriendendienst voor het ACW - dat via CD&V vertegenwoordigd wordt in de Belgische politiek - zou gaan. N-VA betichtte het ACW van belastingontduiking en diende klacht in bij het parket.[1] N-VA-adviseur Bart Van Reeth, zelf Arcoparlid, eiste inzage in de jaarrekeningen van de Arcogroep en vroeg ook op legitieme wijze de verslagen van de algemene en buitengewone algemene vergaderingen van de groep op. Dat recht werd hem geweigerd, waardoor Van Reeth in een rechtstreeks conflict met Arco-voorzitter Francine Swiggers terechtkwam. Die laatste gaf uiteindelijk toe en stuurde Van Reeth de volgens haar vertrouwelijke documenten toe. Alleen bleken dit niet de juiste en fel verouderde documenten te zijn en daardoor van generlei waarde. N-VA-Kamerlid Peter Dedecker trok hierop naar de plenaire zitting van de Kamer van volksvertegenwoordigers en riep de regering ter verantwoording.[2]

Ook Vanackeres communicatie bracht hem in moeilijkheden: hij hield vol dat een bestuurder van Belfius geen lid was van zijn kabinet, ook al moest hij erkennen dat de betrokkene - die wel nog lid was geweest van het kabinet van diens voorganger Reynders - een bureau en een mailadres had dat verwees naar dat kabinet. Vanackere ontkende echter iets met de winstbewijzen te maken te hebben, maar nam toch ontslag op 5 maart 2013. Naar eigen zeggen belemmerden de insinuaties hem in zijn werk en gingen ze zijn incasseringsvermogen te boven.[3][4][5]